Τα πέτρινα τριαντάφυλλα του Madchester

Το καταραμένο (αν είσαι από το Λίβερπουλ) Μάντσεστερ, μια εποχή παρήγαγε μπάντες όπως η Πίνδος κοτόπουλα. Η διαβόητη «σκηνή του Madchester» ήταν βασικά μέτριες μπάντες που ήθελαν να γίνουν New Order στη θέση των New Order, αλλά με τις μελωδικές γραμμές των Beatles και το attitude των Sex Pistols.

Φυσικά, μέσα στο «γενικό πληθυσμό» υπήρξαν, όπως παντού και τα «διαμάντια»: Οι πρώιμοι James, οι διαχρονικοί Blur, οι Oasis για μερικά χρόνια, οι Mock Turtles και το πιο βαριεστημένο αριστούργημα ανάμεσά τους: οι Stone Roses.

Η μπάντα που έχει καταφέρει να κυκλοφορήσει μόλις δύο άλμπουμ σε 36 χρόνια καριέρας, φρόντισε το ένα από αυτά να είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει μαζί με το «Parklife» και το «…Morning Glory?» η συγκεκριμένη σκηνή.

Πριν από ακριβώς τριάντα χρόνια λοιπόν, κυκλοφόρησε το πρώτο και ομώνυμο άλμπουμ της παλαβής τετράδας, με ηγέτη τον Ίαν Μπράουν, σοβαρό υποστηρικτή τον Τζον Σκουάιρ στην κιθάρα και τα minions Μάνι και Ρένι στους ρυθμούς.

Η αποδοχή ήταν μεγαλύτερη και από το Game of Thrones. Το Fools gold και το She Bangs the drums έπαιζαν παντού για χρόνια. Το NME που δεν χρωστούσε γενικά να πει καλή κουβέντα, τους έκανε αγιογραφίες και οι αναγνώστες/ακροατές έψελναν «ωσαννά». Το δε Ι wanna be adored είναι ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια του ροκ εν ρολ.

Και μετά… τέλος. Οι τύποι μάλλον βαριούνταν όλο και περισσότερο, σίγουρα δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον να «σπρώξουν» το προϊόν τους, έδιναν (και δίνουν) λίγες συνεντεύξεις και όταν τις έδιναν, τις μετέτρεπαν σε χαβαλέ με οριακά καταστροφικά  αποτελέσματα.

To «Second Coming» του 1994 δεν έμεινε στην ιστορία και η μπάντα, σε κάποια φάση διαλύθηκε για να ξανασυνδεθεί πριν από μερικά χρόνια, να παίξει νέα κομμάτια το 2016, αλλά καινούργιο άλμπουμ, να μην έχει βγάλει.

Ίσως τελικά, το ένα και μοναδικό The Stone Roses να είναι αρκετό…