Πολυ-θεάματα…

Δεν είναι μόνο η πληθώρα των παραστάσεων φέτος στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης, είναι και τα διαφορετικά είδη καλλιτεχνικής δημιουργίας που φιλοξενούνται και τα οποία προκαλούν μια σύγχυση για την όποια φεστιβαλική ταυτότητα αυτού του χώρου (μια ταυτότητα που διεκδικούν δύο Φεστιβάλ με διαφορετική φιλοσοφία).

Ο Δήμος Δωδώνης, με τη σύμφωνη γνώμη των τοπικών αρχαιολογικών υπηρεσιών και με τη σύμπραξη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ιωαννίνων, στο πλαίσιο του 3^ου Φεστιβάλ Δωδώνης φιλοξενεί αυτή την εβδομάδα μια παράσταση… διαφορετική και αρκετά ασυνήθιστη σε σχέση με την παράδοση του συγκεκριμένου αρχαίου θεάτρου. Στη 1 Αυγούστου, το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης φέρνει το «Τάβλι», ένα σημαντικό έργο του νεοελληνικού θεάτρου που διαδραματίζεται την περίοδο της δεκαετίας του ’50 και που εκ των πραγμάτων κινείται μακριά από τους άξονες της μυθολογίας μιας αρχαίας τραγωδίας ή κωμωδίας.

Πρέπει να υπάρχουν όρια στα είδη θεάτρου ή άλλων εκδηλώσεων που φιλοξενεί ένα αρχαίο θέατρο; Ναι... Πρέπει να φιλοξενούνται μόνο παραστάσεις αρχαίου δράματος; Η απάντηση δεν είναι εύκολη και απαιτεί πολλή συζήτηση. 

Πρώτα όμως όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς πρέπει να απαντήσουν με σοβαρότητα σε κάτι θεμελιώδες: Θέλουν ένα αρχαίο θέατρο που να λειτουργεί ως μια καλοκαιρινή θεατρική αίθουσα ή ένα αρχαίο θέατρο με σαφέστατη φεστιβαλική, ουσιαστική ταυτότητα (και με τους περιορισμούς που θέτει βέβαια το υπό αναστήλωση μνημείο);