To πανηγύρι της θλίψης

Πριν από 44 ολόκληρα χρόνια, ο Νιλ Γιανγκ κυκλοφόρησε ίσως το καλύτερο άλμπουμ της ζωής του και ένα από τα 10 που πρέπει να έχει ακούσει οπωσδήποτε όποιος-α θεωρεί εαυτόν «μουσικό σομελιέ» ή κάτι αντίστοιχο, τέλος πάντων.

Στις 20 Ιουνίου του 1975, βγήκε στην κυκλοφορία το Tonight’s the night, το πιο «μαύρο» άλμπουμ του πάντα συναισθηματικού Γιανγκ, για να έρθει σε σχεδόν απόλυτη αισθητική αντιπαράθεση με το προηγούμενο, το On the Beach.

Τρία χρόνια πριν, ο Γιανγκ είχε βιώσει την απώλεια του Ντάνι Γουίτεν, του έξτρα ταλαντούχου και αυτοκαταστροφικού κιθαρίστα των Crazy Horse, καθώς και ενός ακόμα κολλητού του, του Μπρους Μπέρι που ήταν roadιe των CH.

Το άλμπουμ δεν είναι φτιαγμένο με «φρέσκο» υλικό. Κάποια κομμάτια είχαν γραφτεί αμέσως μετά τους θανάτους των φίλων του, κάποια άλλα ακόμα νωρίτερα. Επίσης, η μπάντα με την οποία ηχογραφήθηκε το άλμπουμ δεν ήταν οι Crazy Horse, αλλά ταυτόχρονα… ήταν. Κάτω από το όνομα «Santa Monica Flyers» βρέθηκαν ο Μπίλι Τάλμποτ και Ραλφ Μολίνα, μαζί με τον Νιλς Λόφγκρεν που είναι σήμερα στο συγκρότημα, καθώς και ο Μπεν Κιθ που δεν ζει πια.

Ο δίσκος είναι σχεδόν αποπνικτικός: Come on Baby, Let’s go Dontown, Albuquerque και φυσικά το ομώνυμο, σε δύο μέρη, αλλά και τα υπόλοιπα κομμάτια, είναι ένα κανονικό φιλμ νουάρ. «Χωρίς υποχώρηση, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς οίκτο», όπως το περιέγραψε ο Ντέιβ Μαρς στην κριτική του για το Rolling Stone.

Tο Tonight’s the night είναι ένα προσωπικό άλμπουμ, που έγινε συλλογικό. Ο Γιανγκ γράφει κάπου «ζητώ συγγνώμη, δεν τους ξέρετε αυτούς τους ανθρώπους, δεν σημαίνει τίποτα για εσάς», σε μια κρίση ταπεινοφροσύνης, αλλά έχει άδικο…