Η σκοταδόκαρδη αγάπη για το ροκενρόλ

Πριν από 40 χρόνια τέτοιες μέρες, μια 23χρονη τότε κιθαρίστρια, κυκλοφορούσε ένα άλμπουμ διασκευών βασικά. Ανάμεσα σε αυτές ήταν ένα κομμάτι που την είχε στοιχειώσει, το I love rock’n’roll των Arrows.

Η Τζόαν Μαίρη Λάρκιν από τη Φιλαδέλφεια (των ΗΠΑ…) έπαιζε πιο παλιά με τις Runaways, ένα γυναικείο γκρουπ με ξεχωριστές παρουσίες (μια εξ αυτών και η επίσης πολύ ζόρικη Λίτα Φορντ) και ήδη, είχε κυκλοφορήσει ένα προσωπικό άλμπουμ.

Το 1981 όμως, η Τζόαν Τζετ (γιατί περί αυτής πρόκειται) είχε αποφασίσει ότι το γκρουπ της θα λεγόταν Blackhearts και ότι θα διασκεύαζε επιτέλους το τραγούδι που την είχε στοιχειώσει.

Θα το έκανε μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες του ροκενρόλ.

Το άλμπουμ, παρότι δεν ήταν αυτό που λες «τομή στη μουσική ιστορία», ήταν μια πολύ ειλικρινής και διαφορετική εκδοχή για μερικά ήδη γνωστά πράγματα, στη μουσική.

Τόσο στο I love… όσο και στο Crimson and Clover του Τόμι Τζέιμς, καθώς επίσης και των άλλων κομματιών που συμπεριλήφθηκαν στις extended εκδοχές που κυκλοφόρησαν αργότερα, η Τζετ είχε βάλει την προσωπική της υπογραφή.

Αυτή, ήταν ήδη ορατή από το εξώφυλλο: Ο φωτογράφος Μικ Ροκ αποτύπωσε την εικόνα της Τζόαν Τζετ ως «θηλυκού Έλβις», που επαγωγικά οδήγησε στο χαρακτηρισμό «Βασίλισσα του ροκενρόλ».