«Όχι άλλα θύματα» πριν το επόμενο θύμα;

Μια υπόκωφη ανησυχία «σέρνεται» στα Γιάννενα από την περασμένη Παρασκευή το απόγευμα, μετά το «μπλόκο» που έστησαν οπαδοί ομάδας σε οπαδούς άλλης ομάδας, μερικά μέτρα από ένα από τα πιο πολυσύχναστα κέντρα της πόλης, στα Σεισμόπληκτα.

Η ανησυχία είναι υπόκωφη γιατί πολλοί-ες, κυρίως γονείς, πίστεψαν ότι μετά το σκηνικό της πλατείας Ομήρου πριν από τρία χρόνια, στις 12 Μαΐου, δεν μπορεί, οι πιο «άγριοι» θα ηρεμούσαν. 

Το ίδιο βέβαια ενυπήρχε όταν πριν από ακόμα περισσότερα χρόνια, πήγαν να καούν οπαδοί φιλοξενούμενης από εύφλεκτο «κοκτέιλ» που πετάχτηκε από πολυκατοικία στην κερκίδα των «Ζωσιμάδων».

Το ίδιο και πιο πριν ή πιο μετά. Τα οπαδικά σκηνικά (και) στα Γιάννενα είναι πολλά και τα σοβαρότερα είναι αυτά που έρχονται στην επιφάνεια. Σήμερα όμως υπάρχει ένας ακόμα άνθρωπος, σοβαρά τραυματισμένος, νοσηλευόμενος.

Μην έχετε αυταπάτες, τα πράγματα είναι πάρα πολύ τεταμένα, όχι μόνο στα γήπεδα, αλλά παντού.

Το επεισόδιο της Παρασκευής είναι ακόμα σοβαρότερο γιατί φαίνεται ότι πρόκειται για επίθεση και «μπλόκο» και όχι για σύνηθες «οπαδικό ραντεβού». Συμβαίνει 14 μήνες μετά τη δολοφονία του 19χρονου Άλκη Καμπανού στου Χαριλάου και αυτό επιτείνει την αίσθηση ότι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά.

Τι φταίει όμως; Μια εύκολη και λανθασμένη απάντηση είναι ότι «πλέον τα ήθη έχουν εξαγριωθεί» κ.λπ. κ.λπ. που συντρίβεται από την οπαδική εμπειρία των ‘80s και των ‘90s.

Τότε οι πιθανότητες να πάθεις κάτι στην 7 ή στην 4 ή στην 13 ή στην Ορίτζιναλ, ήταν πολύ περισσότερες. Όπως πολύ περισσότερες όμως ήταν και οι πιθανότητες να γλιτώσεις.

Σήμερα όμως, το πρόβλημα δεν είναι μόνο και στενά οπαδικό. Σε μόνιμη βάση δημιουργούνται οι λάθος εντυπώσεις για το τι είναι τι.

Θεωρείται πχ ύπατη μορφή βίας το να πετάς τρικάκια σε ένα πεζοδρόμιο, αλλά ο αρμόδιος υπουργός Αθλητισμού θα κάνει δήλωση για επεισόδια μόνο αν υπάρχει νεκρός.

Ο ίδιος άνθρωπος ταυτόχρονα παρακολουθεί με άμοιρο τρόπο προέδρους αθλητικών επιχειρήσεων να τον καθυβρίζουν στη δημόσια σφαίρα, λες και είναι οπαδοί εναντίον διαιτητή ή παίχτη αντίπαλης ομάδας.

Ειδικά το ελληνικό ποδόσφαιρο, ένας αθλητικός τραγέλαφος που παράγει χρήμα και εξουσία, δεν μπορεί να περηφανευτεί για το κατά πόσο εκτονώνει στα 90 λεπτά της μπάλας, άντε και λίγο πριν και λίγο μετά, τα πάθη.

Όλα τα σχέδια περιστολής της «οπαδικής βίας» έχουν πέσει στο αχανές κενό της αδυναμίας ανάγνωσης της κοινωνίας. Η ελληνική αστυνομία, αναξιόπιστη και προκλητική όσο και η ηγεσία του ελληνικού ποδοσφαίρου, χρησιμοποιεί τους οπαδούς για «προπόνηση» όταν δεν παίρνει εντολή να χτυπήσει πορείες και συγκεντρώσεις.

Η «στοχευμένη δράση» που επιδεικνύει τα λάφυρά της, δηλαδή τους πυρσούς, τα ρόπαλα και τις full face, εκτίθεται από το επόμενο μικρό πεδίο μάχης όπου βρίσκονται όλα αυτά, χρησιμοποιημένα ήδη.

Οι δε «ηγέτες», με λίγες εξαιρέσεις, ταυτίζονται με αυτό που θέλει ο πρόεδρος της ομάδας, ο επενδυτής του γηπέδου, ο σωτήρας από τα χρέη, ο άνθρωπος των επιτυχιών. Και αν αυτός σωπαίνει, σωπαίνουν και αυτοί.

Η ταύτιση με μια ομάδα σήμερα δεν είναι ένα απλό «πολιτισμικό στοιχείο», καθώς οι ομάδες έχουν αρνηθεί αυτό τους τον πιθανό ρόλο.

Είσαι κάτι, επειδή είσαι ταυτόχρονα και κάτι άλλο και γι αυτό, είσαι πιθανός εχθρός.

Και η οπαδική προτίμηση είναι απλά ένα στοιχείο αυτής της εξίσωσης.