Κάτι γίνεται στο αρχαίο θέατρο Δωδώνης…

Πολύ συχνά οι δημοσιογράφοι και οι δημοσιολογούντες έχουν (έχουμε) την τάση να γράφουν(ουμε) κείμενα που ενώ μιλάνε για κάτι άλλο, είναι στην πραγματικότητα αυτοαναφορικά.

Ειδικά όταν αφορούν θεατρικές παραστάσεις και την εντύπωση που προκάλεσαν.

Οι επόμενες γραμμές φιλοδοξούν να μην είναι αυτό το πράγμα, τουλάχιστον σε ό,τι αναφορά τον «Πλούτο» που παρουσίασε το ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης, την Τετάρτη 7/8 το βράδυ.

Καταρχάς, ό,τι και να γραφτεί δεν έχει τόση μεγάλη παρακινητική αξία, καθώς για να δείτε την παράσταση θα πρέπει να την πετύχετε σε κάποιο άλλο σημείο της χώρας, στις επόμενες 3 στάσεις της (η τελευταία είναι sold out).

Αν την πετύχετε πάντως, να τη δείτε. Είναι μια εξαιρετικά ευχάριστη διασκευή πάνω στο αριστοφανικό έργο και επίσης, σχεδόν επιβάλλεται να πάρετε τα παιδιά σας μαζί, αν έχετε, καθώς «μιλάει τη γλώσσα τους». Ίσως όχι τη δική σας, αλλά θα καταλάβετε πολλά. Επίσης, πότε θα ξαναπροκύψει η δυνατότητα να ακούσετε την «Κική» των Χατζηφραγκέτα live, σε αρχαία κωμωδία;

Ένα δεύτερο σημείο, είναι το κοινό και το «πολιτισμικό κεφάλαιο» που έχει δημιουργηθεί στην περιοχή (μας). Το φεστιβάλ Δωδώνης έχει ωριμάσει πολύ και σωστά, όχι μόνο οργανωτικά, αλλά και σε περιεχόμενο.

Αυτή η σύνδεση του περιεχομένου, ειδικά φέτος, με τον χώρο, ο οποίος έχει επίσης εξελιχθεί (σε πείσμα της διαχρονικής, άστοχης και φτηνής κριτικής περί «τσιμεντοποίησης»), φτιάχνει ένα κοινό πιο ανοιχτό και πιο συμμετοχικό. Οι καλλιτέχνες-ιδες, ειδικά το θεάτρου, είχαν πάντα έναν αστερίσκο για το κοινό των Ιωαννίνων, γιατί -για διάφορους λόγους- ήταν «μαζεμένο». Η τριβή και η συμμετοχή με συγκριτικά ανεκτό κόστος σε δύσκολους καιρούς, σε αυτό τον χώρο, δημιουργεί στοιχεία αντίληψης και οικειότητας με την τέχνη. Και αυτό, είναι ένα κομμάτι του «πολιτισμικού κεφαλαίου», αλλά και μια πολύ καλή καλοκαιρινή συνήθεια.

Ένα τρίτο και τελευταίο, είναι ότι αυτό που πιθανώς δεν βλέπουμε στις τηλεοράσεις ή έχουμε την εντύπωση ότι περνάει διαστρεβλωμένο για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία, το βλέπουμε –ειδικά φέτος- στις καλοκαιρινές παραστάσεις. 

Τέσσερις στη σειρά (Ορέστεια-Ικέτιδες-Όρνιθες-Πλούτος) που ήρθαν στη Δωδώνη, με διαφορετικό τρόπο η καθεμιά, έβαλαν κοινωνικά ζητήματα που καίνε και η τρέχουσα εξουσία στην Ελλάδα τα στρεβλώνει και τα προσαρμόζει στις επικοινωνιακές της ανάγκες.

Οι κορυφαίες φετινές παραγωγές μοιάζουν λίγο με «δημοκρατικό Χόλυγουντ», καθώς καταγγέλλουν ευθέως και όχι μόνο με αλληγορίες αυτά που γίνονται: τις ατέρμονες προσπάθειες συγκάλυψης εντός και εκτός Βουλής, τον αυταρχισμό, την εν εξελίξει γενοκτονία στη Γάζα, την ειρωνεία και την αυταρέσκεια της ελληνικής εξουσίας. Ακόμα και αν δεν το διαβάζετε στις κριτικές (και τις «κριτικές») των παραστάσεων, συμβαίνει και το κοινό ανταποκρίνεται. 

Όχι ότι αυτό έχει κατ’ ανάγκη κάποιο συγκεκριμένο αντίκρισμα, αλλά υπάρχει. Και όταν η τέχνη επιτελεί και αυτόν το ρόλο της, το κοινό ανταποκρίνεται περισσότερο…

(photo credit: ΚΘΒΕ)