Άστο να πάει…

Όταν οι Nirvana είπανε πριν από 30 ακριβώς (στις 24 Σεπτεμβρίου) χρόνια Nevermind δεν εννοούσαν την αυτολεξεί ελληνική μετάφραση, αλλά μια αποστροφή και επιθετική παραίτηση τύπου «δε γ…ται», η οποία ταιριάζει άψογα στη σημερινή εποχή.

Τριάντα χρόνια πριν, το αυτοκαταστροφικό τρίο από το Σιάτλ ξεπέρασε σε δημοτικότητα, κοινωνική επιδραστικότητα και δημιουργική έξαρση όλες τις (καλύτερες) συγγενείς και «ομόσταυλες» μπάντες της εποχής.

Αν σας αρέσει ο Τύπος μπορείτε να τον στηρίξετε με μια δωρεά ή συνδρομή εδώ:

Το Nervermind είχε (και έχει) μια δύναμη που ο σωστός τρόπος μέτρησής της, είναι οι εφηβικές ορμόνες, υλικό που θα μπορούσε ως γνωστόν να κινήσει και διαστημικό λεωφορείο.

Οι τρεις τύποι, ο Νοβόσελικ, ο Γκρολ και ο Κομπέιν, είχαν ήδη μια συγκεκριμένη πείρα από το πρώτο τους άλμπουμ μετά το Blew που είχε κυκλοφορήσει δύο χρόνια νωρίτερα.

Το Nevermind όμως ήταν κάτι άλλο. Καταρχάς, είχε το παραγωγικό άγγιγμα του Μπουτς Βιγκ (ολογράφως: Garbage και όλος ο κόσμος) που του έδινε το «θεωρητικό πλαίσιο» για να εφαρμοστεί σωστά η κατακλυσμική στρατηγική του.

Ο Κομπέιν, ένας από τους πιο εμπνευσμένους ανθρώπους που πάτησαν τον πλανήτη, «σάρωσε» δημιουργικά τα 12 αρχικά κομμάτια, εκ των οποίων έγραψε μόνος του τα 10.

Στο Smells Like Teen Spirit, η μουσική βόμβα υδρογόνου που ανοίγει το δίσκο όμως, είναι συλλογική προσπάθεια. Το πεντάλεπτο αγχωτικό παραμάζωμα, με το γρέζι και το θολό βίντεο κλιπ που στην πρώτη θέαση-άκουσμα δεν ήξερες αν το έχει βγάλει κάποια εφηβική αμερικάνικη μπάντα ή κάποιο death συγκρότημα της εποχής, άνοιγε έναν καινούργιο μουσικό δρόμο, πολύ πέρα από τα περιορισμένα όρια του grunge.

Τριάντα χρόνια μετά ο Κομπέιν δεν υπάρχει. Σαν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία που ακολουθεί τις μυθικών διαστάσεων αυτοκαταστροφικές φυσιογνωμίες, έβαλε τέρμα στη ζωή του τρία χρόνια αργότερα, γράφοντας μεταξύ άλλων στο σημείωμα «better to burn out, than to fade away».

Οι άλλοι δύο διάλεξαν διαφορετικούς δρόμους. Ο Νοβόσελικ παίζει με διάφορο κόσμο, όντας σχετικά χαμηλού προφίλ, ο Γκρολ όμως είναι η ακριβής αποτύπωση του 50άρη ροκ σταρ με τη δεινοσαυρικών διαστάσεων μπάντα. Αν οι Foo Fighters έφταναν κάπου στο 50% της δημιουργικότητας των Nirvana, ίσως θα μπορούσε να γίνει ο «Μικ Τζάγκερ του 2040».

Τριάντα χρόνια μετά, το Nevermind έχει γίνει τα πάντα: από διάσημο μπλουζάκι, μέχρι…μήνυση του τότε μωρού της φωτογραφίας εξωφύλλου για πνευματικά δικαιώματα, στην πιο meta υλοποίηση του νοήματός της. Κοινώς, Nevermind μωρέ…