Κοκόρια στη λάσπη του Σιάτλ

Πριν από 29 χρόνια, στις 29 Σεπτεμβρίου, οι Alice in Chains κυκλοφόρησαν το δικό τους, προσωπικό έπος: Το Dirt.

Ήταν το δεύτερο ουσιαστικά άλμπουμ της μπάντας, η οποία είχε όμως ενδιάμεσες κυκλοφορίες στο μεταξύ. Οι AiC, που ήταν το ένα από τα «προπύργια» της σκηνής του Σιάτλ, το οποίο κοιτούσε προς το πιο αμερικάνικο ροκ/μέταλ, μοιράζονταν την αισθητική της γειτονιάς, σε μεγάλο βαθμό.

Ήταν επίσης και οι πιο «καμένοι» σε σχέση με τα υπόλοιπα «φυλάκια» (Pearl Jam, Soundgarden, Nirvana κ.λπ.).

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια δωρεά ή συνδρομή εδώ:

To 1992 o Λέιν Στάλι ήταν ένας από τους πιο πολλά υποσχόμενους φρόντμεν του ροκενρόλ. Χαρισματικός, καταπληκτικές φωνητικές ικανότητες, αρκετά μυστήριος, πολυδιάστατος μουσικά.

Επίσης, ο Τζέρι Καντρέλ ήταν ένας από τους πιο πολλά υποσχόμενους κιθαρίστες του ροκενρόλ: αδιανόητη δεξιοτεχνία, πειραματιστής, καλός συνθέτης με «αίσθηση» αυτού που περνούσε στον κόσμο.

Αμφότεροι, όπως και όλη η μπάντα, ήταν βυθισμένη στο χαλί του Trainspotting (ολογράφως: ναρκωτικά), σε βαθμό που κατευθυνόταν προς τη μη επιστροφή.

Το Dirt ήταν ένα κανονικό έπος. Η  παραγωγή του Ντέιβ Τζέρντεν το έκανε να ακούγεται πιο απόκοσμο ακόμα, από τα κανονικά μεγέθη της μπάντας, η οποία ηχογράφησε το άλμπουμ την έρημο του εθνικού πάρκου Τζόσουα Τρι, στην Καλιφόρνια. Μαζί τους βρέθηκε και ο Τομ Αράγια των Slayer, τον οποίο είχαν μαζέψει από ένα δρόμο, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης που ακολούθησε τη δολοφονία του Ρόντνι Κινγκ από την αστυνομία, στο LA.

O δίσκος ήταν αρκετά εσωστρεφής και κλειστοφοβικός, τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά. Θεματολογίες όπως η θνητότητα, το άγχος και φυσικά, τα ναρκωτικά, συμβάδιζαν με τις υποκουρδισμένες μελωδίες και τα κιθαριστικά ξεσπάσματα.

Ο δίσκος έβγαλε τουλάχιστον 5 επιτυχημένα κομμάτια: Would?, Them Bones, Angry Chair, Down in a Hole και φυσικά, το Rooster.

Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα, το Dirt σηματοδοτεί έναν πολύ παραγωγικό χρόνο, από Σεπτέμβριο σε Σεπτέμβριο, για την αμερικάνικη μουσική και ειδικότερα, για το Σιάτλ. Από το ’91 στο ’92, κυκλοφόρησαν το Nevermind των Nirvana, το Ten των Pearl Jam, το Sweet Oblivion των Screaming Trees, ενώ το Badmotorfinger των Soundgarden βγήκε Οκτώβριο του ’92.

Καθόλου άσχημα για μια μεγαλούτσικη μουσική γειτονιά, στην οποία έβρεχε πιο συχνά και από τα Γιάννενα.