Ταφικά μουσικά έθιμα

Στις 18 Ιουλίου του 1980, 42 χρονάκια πριν δηλαδή, κυκλοφόρησε το Closer των Joy Division. Ήταν το δεύτερο και έμελλε να είναι και το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας, μετά το Unknown Pleasures. Επίσης, είναι το post mortem κεφάλαιο του Ίαν Κέρτις, ο οποίος αυτοκτόνησε δύο μήνες πριν την κυκλοφορία του δίσκου και ένα, μην πριν κυκλοφορία του ενδιάμεσου σινγκλ, του Love Will Tear Us Apart, αν το έχετε ακουστά…

Ενώ λοιπόν οι JD είχαν πεθάνει και ήδη, στη θέση τους πάρκαραν οι New Order. Οπότε το Closer ήταν ένας dark επίλογος για εκείνο το μουσικό κεφάλαιο των Χουκ-Σάμνερ-Μόρις.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Το εξώφυλλό του, μια λεπτομέρεια του Αππιανού τάφου στη Γένοβα, ήταν και αυτό «συνένοχο» στην dark αισθητική που έζωνε, έτσι και αλλιώς, το άλμπουμ.

Αρκετά όμως με τα μερομήνια. Ο δίσκος ήταν και είναι ένα σημειακό αριστούργημα, παρότι δημιουργήθηκε σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους και αυτό διακρίνεται κυρίως στην ύπαρξη των synths (και στο προμήνυμα των New Order). Είναι ένας κλειστοφοβικός δίσκος, η αποδοχή που γνώρισε όμως, ήταν καθολική.

Επίσης, αποτέλεσε τον οδηγό για στρατιές ποστ πανκ συγκροτημάτων, που πάτησαν πάνω στο Closer για να μάθουν και να δημιουργήσουν τα δικά τους έργα.

Ίσως όμως η πιο πραγματιστική κριτική γι αυτό το δίσκο ήρθε από ένα (σχετικά) μέινστριμ έντυπο: Ο Πάολο Χιούιτ έγραφε στην κριτική του, στο Melody Maker, ότι το Closer  έχει την «πιο ακαταμάχητη χορευτική μουσική». 

Και αν το σκεφτείτε, δεν είχε και άδικο…