Τα σκληρά όνειρα μιας μουσικής γενιάς

Οι Sonic Youth υπήρξαν μια από τις κορυφαίες μπάντες που σύνδεσαν όργανο σε ενισχυτή, σε αυτό τον πλανήτη.

Το σωτήριο έτος 1988, στις 18 Οκτωβρίου συγκεκριμένα, κυκλοφόρησαν το ίσως καλύτερο άλμπουμ τους, το πέμπτο: Daydream Nation το όνομά του και το μεγαλύτερο δημιούργημά του είναι σχεδόν ό,τι πήρε κιθάρα στα χέρια του, τη δεκαετία του ’90 και δεν το είχε ήδη κάνει ακούγοντας μόλις  4,5 λεπτά από το Master of Reality των Sabbath.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

To DN ήταν η εκκίνηση για μια rollecoaster πορεία της νεοϋορκέζικης μπάντας, που έφτασε μέχρι το Goo και το Dirty, μια τετραετία αργότερα.

Ήταν όμως η πρώτη κυκλοφορία τους, που τους καθόριζε ως σχεδόν τα πάντα: ως (μετα)πανκηδες, ως βιρτουόζους, ως εστέτ αλλά και λαϊκούς ταυτόχρονα, ως shoegaze αλλά και ίντι, ως τελικά μια μπάντα που πρέπει να την έχεις ακούσει, αν σου έχει αρέσει κάτι από όλο αυτόν τον ωκεανό του ροκενρόλ.

Οι SY το είχανε πάρει όμως πολύ ζεστά. Ήθελαν να κάνουν πρωτοπόρα πράγματα και να μελοποιήσουν, μεταξύ άλλων, κάτι που να αναφέρεται στον Γουίλιαμ Γκίμπσον, να κάνουν ένα tribute στους ήρωες και ηρωίδες τους (ολογράφως: Τζόνι Μίτσελ και τους θεούς Pere Ubu), καθώς επίσης και να κάνουν ό,τι τους κατέβαινε στο κεφάλι. Το Providence πχ, είναι μια ηχογράφηση σε γουώκμαν, συν ένας ενισχυτής που υπερθερμάνθηκε και μερικά μηνύματα στον τηλεφωνητή. Τι να πεις…

Το αποτέλεσμα ήταν μεγαλειώδες. Μόνο το Rolling Stone του έβαλε 3/5, αλλά μετά, το πρόσθεσε στα 500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, πράγματα που μεταξύ μας, δεν έχουν και τόση σημασία.

Το Daydream Nation και το επίμονο κιθαριστικό άγχος του Θέρστον και του Ρανάλντο, ακολουθούμενα από το επί τροχάδην ρυθμικό μέρος της Κιμ και του Σέλεϊ, πήραν τη θέση τους ανάμεσα στα μεγάλα δημιουργήματα του ανθρώπου.