Στο μπροστινό μπαλκόνι

Της Βίκυς Κώστα*

Από μικρή μου άρεσαν οι αυλές, οι ταράτσες, τα μπαλκόνια. Με τις ρετρό τενεκεδένιες γλάστρες, τις vintage λευκές μεταλλικές καρέκλες που «έβγαιναν» κάθε άνοιξη μαζί με τα λουλουδάτα μαξιλάρια, τις βραδινές κουβέντες υπό τους ήχους του ραδιοφώνου...

Από την μικρή αυλή στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, με το σκουριασμένο ποδήλατο και τις ζωγραφιές στον τοίχο, που στέκουν πια ξεθωριασμένες – απομεινάρια μια ανέμελης εποχής, την αυλή από πέτρα στους Χουλιαράδες με την απόκοσμη ησυχία και τη φωνή του κότσυφα να την «σπάει», το μπαλκόνι του πατρικού μου με τα καναρίνια, μέχρι το μπαλκόνι του σπιτιού μου που το «χαϊδεύουν» τα κλαδιά της υπερήφανης Ιτιάς, η διαδρομή μεγάλη και γεμάτη αναμνήσεις.

Αναμνήσεις οικογενειακών μαζώξεων, γεύσεων, παιχνιδιών, αναμετρήσεων και ενδοσκοπήσεων, πάντα με ένα φλυτζάνι ελληνικό καφέ. Αναμνήσεις που παραμένουν ανεξίτηλες, αλλά που ξεχνάμε τη σημασία τους, λόγω των τρελών ρυθμών της καθημερινότητας.

Τις ημέρες της καραντίνας, τις αναβίωσα όλες. Μετέφερα στο πίσω μπαλκόνι, το μικρό,  σφουγγαρίστρες,   κουβάδες, λεκάνες, απλώστρες, μανταλάκια  και το λοιπό περιφρονημένο εξοπλισμό καθαριότητας. Και βγήκα στο μπροστινό μπαλκόνι του σπιτιού μου, με το μεταλλικό τραπέζι και φόντο την φουντωμένη κερασιά. Εδώ, σε αυτό το μπαλκόνι τρώω, εδώ διαβάζω, εδώ δουλεύω, εδώ συναντώ μέσω βιντεοκλήσεων τους δικούς μου ανθρώπους.

Και τις ηλιόλουστες ημέρες αυτής της περίεργης άνοιξης, μετατρέπω το μπαλκόνι μου σε νησί, ακολουθώντας τις οδηγίες του Γιάννη Κότσιρα (κάνε το χειμώνα καλοκαίρι, κάνε το μπαλκόνι σου νησί…). Μια ψάθα, ένα καπέλο, γυαλιά ηλίου, αντιηλιακό, το αγαπημένο μου βιβλίο και μουσική στα ακουστικά, αρκούν για να «αποσυνδεθώ» από τη δύσκολη καθημερινότητα και το άγχος για το αύριο.

Η Ιτιά μετατρέπεται σε φοίνικα, ο ελληνικός καφές σε εξωτικό κοκτέιλ και τα σπουργίτια σε γλάρους. Κι εκεί που κλείνω τα μάτια, σχεδόν ακούω το πάφλασμα των κυμάτων  και τα τζιτζίκια, αισθάνομαι το αεράκι να μου χαϊδεύει το πρόσωπο και ταξιδεύω στην αγαπημένη μου παραλία. 

Ο ήχος του κινητού με ξυπνάει απότομα και «προσγειώνομαι» στο μπαλκόνι μου. Τη θέση του μαγιό, έχει πάρει η καρό πιτζάμα, ενώ σταγόνες βροχής μουσκεύουν τις σελίδες του ανοιχτού βιβλίου…

Ραντεβού στο όνειρο, αύριο πάλι!

Αχ αυτά τα μπαλκόνια. Ακόμα και τα μικρά, όπως του Σαββόπουλου έχουνε τιμόνια, χαρές, γιορτές, βουβές ματιές, όμορφα χρόνια!

*Η Βίκυ Κώστα είναι δημοσιογράφος