Ο κύριος στο διαμέρισμα της γωνιακής πολυκατοικίας

Κάθε Κυριακή του Πάσχα, από τις 9 το πρωί, δημοτικά τραγούδια στη διαπασών. Γύρω στη 1 το μεσημέρι, το ρεπερτόριο αλλάζει, γίνεται πιο λαϊκό.

Στις 2.30 πέφτει για ύπνο και η γειτονιά ηρεμεί. Ο γείτονας στη γωνιακή πολυκατοικία δεν χαλάει ποτέ τις συνήθειές του, και δεν τον αφορούν οι μουσικές προτιμήσεις των υπόλοιπων γειτόνων, όσων έχουν απομείνει στην πόλη. Είναι το δικό του Πάσχα, το Πάσχα ενός ανθρώπου που δεν φεύγει ποτέ για το χωριό, που γιορτάζει στο διαμέρισμα της πολυκατοικίας του (σημειωτέον ότι τις ίδιες συνήθειες έχει και σε κάθε εθνική επέτειο).

Φέτος, το Πάσχα είναι διαφορετικό. Ακόμα και για τον κύριο του διαμερίσματος στη γωνιακή πολυκατοικία. Φέτος ρώτησε τους γείτονες αν τους ενοχλεί το είδος και η ένταση της μουσικής (είπα ευγενικά ναι, ήμουν η μειοψηφία). Το προηγούμενο βράδυ, όλοι οι γείτονες χωρίς κάποια Μαρέβα να συναινέσει ή χωρίς κάποια ομάδα στο fb να κάνει μια δυναμική κινητοποίηση, βγήκαν στο μπαλκόνι με τις λαμπάδες τους και ευχήθηκαν «Χριστός Ανέστη» (με έπιασαν επ’ αυτοφώρω να καπνίζω…). Στο μπαλκόνι, και ο κύριος του διαμερίσματος στη γωνιακή πολυκατοικία, ο οποίος φόρεσε τα καλά του για αυτή την έξοδο. Και κατά κάποιο παράδοξο τρόπο, η Ανάσταση έγινε δημόσια. Από το δημόσιο μπαλκόνι του καθενός… Οι γείτονες ξανασυστήθηκαν και επίσημα.

Τις ημέρες της καραντίνας το μπαλκόνι από τόπος μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού βίου έγινε δημόσιος τόπος. Ένας τόπος εμψύχωσης του απέναντι, τόπος για παιδικό παιχνίδι, τόπος αντιπαράθεσης για τις πολιτικές αποφάσεις της κυβέρνησης, αν και σε καφενειακό επίπεδο.

Το ελληνικό μπαλκόνι… από καταβολής είναι ένα δύσκολο μπαλκόνι, από κοινωνική άποψη. Δεν έχει φτιαχτεί επί της ουσίας για κοινωνικοποίηση –άντε για μια καλημέρα. Είναι μοναχικό μπαλκόνι, όσο μεγάλο κι αν είναι. Μία ή δύο καρέκλες υποδηλώνουν συνήθως ότι οι κάτοικοι του διαμερίσματος κάποια στιγμή κάθονται και στο μπαλκόνι. Κατά κύριο λόγο το μπαλκόνι λειτουργεί ως συνέχεια της εσωτερικής οικίας, ως αποθήκη, ως πλυσταριό, ως καπνιστήριο και στην καλύτερη περίπτωση ως ένας μικρός κήπος.

Οι μέρες της καραντίνας έδωσαν στο μπαλκόνι έναν πιο δημόσιο χαρακτήρα, με την ανθρώπινη φύση να υπενθυμίζει τι έχει ανάγκη: την επικοινωνία. Ήρθαν να θυμίσουν όμως και τι σημαίνει γειτονιά. Και ιδίως πόλεις σαν τα Γιάννενα, που δεν έχουν μεγάλες πολυκατοικίες, μπορούν να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους με τις γειτονιές τους και να τις φροντίσουν.

Είναι 2.30 το μεσημέρι και ο κύριος στο διαμέρισμα της γωνιακής πολυκατοικίας δεν έχει κοιμηθεί ακόμη. Είναι το δικό του, διαφορετικό Πάσχα, είπαμε.

* Φωτογραφία αρχείου