Στο καμιόνι του ροκενρόλ

To El Camino έχει γίνει γνωστό με τρεις τρόπους, στο καλλιτεχνικό στερέωμα: Πρώτον, ως όχημα του τεράστιου Ερλ, στο My Name is Earl που τόσο άδοξα έκοψε το τηλεοπτικό κατεστημένο.

Δεύτερον, ως spin off του Breaking Bad με τον Άαρον Πωλ-Τζέσι Πίκμαν να μας λέει τι έγινε μετά τον mr White.

Τρίτον, ως το άλμπουμ των Black Keys, ακριβώς 10 χρόνια πριν.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Το πόνημα των Νταν Άουερμπαχ και Πάτρικ Κάρνι ήρθε 1,5 περίπου χρόνο μετά το Brothers, το οποίο επανακαθόρισε τον FM rock ήχο στις ΗΠΑ και εκτός αυτών.

Το El Camino όμως είχε τη στόφα του χρυσαφιού.

Το πολύ ικανό ντουέτο έγραψε μερικά από τα πιο «κάτι που θυμίζουν» κομμάτια, που στο τέλος όμως σου κόλλαγαν και δεν μπορούσες να βρεις όντως τι θύμιζαν. Ίσως αυτό να είναι και η συνταγή της επιτυχίας τελικά, σε μια τέχνη όπου παρθενογένεση δεν υφίσταται (εκτός αν είσαι ο Φρανκ Ζάπα).

Το μόλις 38 λεπτών άλμπουμ έμπαινε με γκολ πίσω από τη σέντρα, το Lonely boy και συνέχιζε στην τρελή επιτυχία με το Gold on the Ceilling και το Dead and Gone, το Run Right Back, το Stop Stop και φυσικά, το Little Black Submarines.

Το El Camino σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του, τις καλές, τις μέτριες και τις (λίγες) κακές κριτικές. Πήραν καλούς βαθμούς ακόμα και από «στριμμένα» media όπως το ΝΜΕ και το Pitchfork.

Ήταν όντως το πιο feelgood άλμπουμ που είχε βγάλει ροκ μπάντα και εντυπωσίαζε με την ικανότητα των μελών του να «πιάνουν» τις μελωδίες. Μέχρι να εμφανιστούν οι All Them Witches, φυσικά…