Στα σκοτάδια της πραγματικότητας

Πριν από 48 χρόνια, οι Black Sabbath ήταν απλά περίεργοι και αλλόκοτοι, στα μάτια του ευρέως κοινού. Στα δε αυτιά του, φάνταζαν επικίνδυνοι και απόκοσμοι.

Σε ο,τι αφορά το δεύτερο, ισχύει και σήμερα, για το Master of Reality, του καλύτερου ίσως άλμπουμ (εντάξει, μαζί με το πρώτο, και με το Vol 4, και με το Paranoid και με το…) που έβγαλαν οι επί γης θεότητες του ροκενρολ.

Στις 21 Ιουλίου του 1971 λοιπόν, η τετράδα από το Μπέρμιγχαμ κυκλοφόρησε το Master of Reality.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Ήταν ο διάδοχος του Paranoid, άρα είχε βαρύ φορτίο. Επίσης, αυτή τη φορά οι Sabbath έπρεπε να ξέρουν ακριβώς τι ήθελαν να κάνουν στο στούντιο, κάτι που πριν δεν ήταν δεδομένο (μην ξεχνάτε ότι ο Όζι ήταν ακόμα 21 ετών), αλλά και να αποδείξουν ότι είναι αρκετά επιδέξιοι για να χειριστούν τα σκοτάδια που εξαπέλυσαν στη μουσική.

Το άλμπουμ δεν είχε ούτε 40 λεπτά διάρκεια. Ήταν όμως τόσο συμπυκνωμένο, τόσο επιθετικό και τόσο συμπαγές ηχητικά, που στο τέλος, οι ακροατές ήταν λες και έκαναν διάδρομο στο γρήγορο.

Ο Αϊόμι είχε καταφύγει σε ένα τέχνασμα για να χαλαρώσει τις χορδές της κιθάρας, προκειμένου να μην τον πονάνε τα δάχτυλά του, καθώς μερικά χρόνια πριν είχε υποστεί μερικό ακρωτηριασμό, όσο δούλευε σιδεράς (sic) σε εργοστάσιο. Το αποτέλεσμα ήταν ένα καινούργιο κούρδισμα, το «down 1,5 step» σε ντο δίεση, που έμελλε να γαλουχήσει μια ολόκληρη γενιά μεταλλάδων μουσικών και να προκαλέσει μερικούς από τους πιο απόκοσμους ήχους στη μουσική. Το Into the Void είναι ένα κλασικό παράδειγμα, όντας ένα από τα πιο σοφιστικέ, σε σύνθεση και στίχους, κομμάτια του heavy metal.

Οι στιχουργικές αγωνίες του Μπάτλερ για τη μετά θάνατο ζωή, τη θέση του ανθρώπου στη βιομηχανική και τεχνολογική επανάσταση και απέναντι στον πόλεμο, η παλαβομάρα του Όζι, ο χτίστης Γουόρντ στα ντραμς, συν το βήχα του Αϊόμι μόλις δοκίμασε ένα (τεράστιο, κατά το μύθο) joint που είχε φέρει στο στούντιο ο Όζι (ποιος άλλος;), αλλά και η ελεγεία του Solitude, έφτιαξαν ένα δίσκο που αν υπήρχε αναλογική δικαιοσύνη σε αυτό τον κόσμο, θα ήταν ένας από τους μονόλιθους που στηρίζουν το Στόουνχετζ…