Αν σας έρθει η όρεξη για καταστροφή…

Η δεκαετία του ’90 ευνόησε πολύ (έως πάρα πολύ), την trash αισθητική σχεδόν στα πάντα. Από το ντύσιμο, μέχρι τις τηλεοπτικές εκπομπές. Πριν όμως μάθουμε στην Ελλάδα τα «Ερωτοδικεία» και τα διάφορα κωστοπουλικά έντυπα (που στο ξεκίνημά τους ήταν κάτι αρκετά διαφορετικό), ο αδηφάγος δυτικός πολιτισμός είχε προλάβει να κάνει (και) θαύματα στο συγκεκριμένο πεδίο.

Ένα από αυτά, ήταν το Appetite for Destruction των Guns ‘n’ Roses, της πιο ταλαντούχας και αυτοκαταστροφικής μπάντας που κούρδισε επί σκηνής (με μες μαλλί), σε ένα πολυμίσητο είδος του ροκ εν ρολ.

Το Appetite ήταν  (και είναι) ένας μουσικός οδοστρωτήρας. Η ξακουστή πεντάς  από το L.A. βγήκε από τα κομμωτήρια σπλάχνα του glam για να βάλει το πιο επιτυχημένο ντεμπούτο άλμπουμ όλων των εποχών, με πάνω από 30 εκατ. πωλήσεις παγκόσμια, από τις 21 Ιουλίου του 1987 που κυκλοφόρησε

Το άλμπουμ καθαυτό, έμελε να αφήσει παρακαταθήκη δύο από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια του «σκληρού» ροκ εν ρολ: το Paradise city και το Sweet child o’ mine, χάρη κυρίως στη μουσική ιδιοφυία του Σάουλ Χάντσον, κατά κόσμο Slash.

O δίσκος ήταν και ένα μνημείο για τη διαφημιστική βιομηχανία. Παρότι τα δύο πρώτα σινγκλ ήταν μεσαίας αποδοχής, έπρεπε  να περάσει ένας χρόνος μέχρι να κυκλοφορήσει το Sweet child o’ mine και λίγο αργότερα το Paradise city για να γίνει ο χαμός που συνόδευσε το δίσκο. Όταν όμως κυκλοφόρησαν, ο δίσκος μπήκε με… χίλια στους πίνακες επιτυχιών και έμεινε ως «ένα μοναδικό δείγμα μίξης διαφορετικών ροκ εν ρολ αξιών», όπως τον περιγράφει το Rolling Stone.

Σε ό,τι αφορά πάντως τις εφηβικές ανησυχίες, ήταν περίπου σαν να ρίχνεις βενζίνη σε δασική πυρκαγιά...