Όταν οι Guns ‘n’ Roses είχαν παραισθήσεις

Τέτοιες μέρες, πριν από 29 χρόνια, οι Guns ‘n’ Roses κυκλοφορούσαν όχι ένα, αλλά δύο διπλά άλμπουμ, μαζί.

Το αδιανόητο ακόμα και για τον Φρανκ Ζάππα εγχείρημα, προκάλεσε κανονικό εμπορικό σεισμό και σε δεύτερη φάση, κατοχύρωσε τη μπάντα ως μια από τις καλύτερες και πιο αυτοκαταστροφικές, στην ιστορία του ροκενρόλ.

Στις 17 Σεπτεμβρίου λοιπόν, κυκλοφόρησαν τα Use your Illusion I και ΙΙ, διάρκειας συνολικά 2,5 ωρών περίπου.

Ο Άξλ, ο Σλας και η παρέα τους, πλην του «χαμένου» στα drugs Στίβεν Άντλερ που τον αντικατέστησε ο Ματ Σόρουμ, μέχρι τότε ντράμερ των Cult, είχαν έμπνευση.

Αν σας αρέσει ο Τύπος μπορείτε να τον στηρίξετε με μια δωρεά ή συνδρομή, εδώ:

Ήθελαν όμως να βάλουν όλη την έμπνευσή τους σε ένα δίσκο, κάτι που δεν ήταν δυνατό. Ήδη όμως ήταν αρκετά φίρμες για να μπορούν να βγάλουν τα δικά τους κόκκινο και μπλε άλμπουμ, όπως οι Beatles και να τα κυκλοφορήσουν ταυτόχρονα.

Καταρχάς, εμπορικά, τα δύο UyI έφτασαν πωλήσεις επιπέδου Thriller του Μάικλ Τζάκσον και Born in the USA του Σπρίνγκστιν. Και όλα αυτά, ενώ μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων αρνήθηκαν αρχικά να τα πουλήσουν, λόγω των στίχων και της γενικότερης (ανεξέλεγκτης) στάσης ζωής της μπάντας.

Αυτό δεν εμπόδισε τους οπαδούς να αγοράσουν μισό εκατομμύριο αντίτυπα των δύο δίσκων μέσα σε δύο ώρες.

Καλλιτεχνικά, τα δύο άλμπουμ είναι σημεία αναφοράς, όχι γιατί είναι τα καλύτερα της μπάντας ή γιατί, παρότι είναι πάρα πολύ καλά, ξεπερνούν άλλα του είδους, αλλά για τον εξής λόγο:

Για πρώτη φορά (εκτός από τον Ζάππα) μια μπάντα έγραφε δικά της κομμάτια καταθέτοντας όλες τις επιρροές της. ΟΛΕΣ όμως. Από το μέταλ και το sleaze από όπου προήλθαν, μέχρι το χαρντ ροκ, τα μπλουζ, ακόμα και το πανκ, το οποίο είναι παρόν σε πολλά κομμάτια των δύο δίσκων.

Η εμπορικότητα του δίσκου εκτινάχθηκε ακόμα περισσότερο με τη συμμετοχή του You could be mine στο τότε Terminator (ίσως το καλύτερο της σειράς…), το οποίο ήταν και το πρώτο σινγκλ. Εκεί, οι GnR έμοιαζαν κάπως με τους εαυτούς τους, την εποχή του Appetite for Destruction, αλλά η πρώτη εντύπωση ήταν ψευδής.

Φυσικά, τη μερίδα του λέοντος στην αποδοχή πήραν οι μπαλάντες: Don’t Cry σε δύο εκδοχές, Civil War (εξαιρετικό) και το απαραίτητο November Rain.

H προσθήκη του Ντίζι Ριντ έβαλε περισσότερα πλήκτρα στις συνθέσεις. Το εντυπωσιακό είναι ότι ο Ριντ κατέληξε να είναι μαζί με τον Ρόουζ, το μέλος με τη μακρύτερη θητεία στην μπάντα, σήμερα.

Τα δύο UyI ήταν όμως και ένα πολύ βαρβάτο δείγμα της ποπ κουλτούρας. Αισθητικά, τα βίντεο κλιπ κυμαίνονταν από τα άσπρα πιάνα με ουρά στον Σλας που πηδούσε σε τραπέζια με τη Les Paul και το τσιγάρο στο στόμα, για να σολάρει. Υπήρχαν επίσης εννοιολογικές ενότητες, (November Rain-Don’t Cry-Estranged), υπήρχε μια διασκευή που έμελλε να γίνει πιο διάσημη από το αυθεντικό, το Live and let Die των Wings και άλλη μια, που θα γινόταν ακόμα πιο διάσημη, στο Knockin’ on Heavens Door του Ντίλαν.

Το καλύτερο σημείο όμως, και των δύο δίσκων, ήταν όταν οι GnR ζήλευαν τους Sex Pistols Dead Horse, Coma, Get in the Ring, αλλά και όταν επηρεάζονταν από τη μουσική παράδοση του νότου ή κάτι τέτοιο: Yesterdays, Pretty Tied Up, 14 Υears…

Τα δύο εξώφυλλα που έφτιαξε ο Μαρκ Κοστάμπι, είναι μια λεπτομέρεια από τη «Σχολή των Αθηνών» του Ραφαήλ.

Τα δύο διπλά άλμπουμ έμελλαν να είναι τo κορυφαίο σημείο της καριέρας των GnR. Η μπάντα είχε ήδη αρχίσει να φθίνει, υπό το βάρος των καταχρήσεων αλλά κυρίως του «εγώ» των μελών της. Όσοι βρέθηκαν σε εκείνο το live στο ΟΑΚΑ δύο χρόνια αργότερα, καταλάβαιναν ότι κάτι δεν πήγαινε και πολύ καλά. Και όντως…