Πενήντα χρόνια από μια εκκεντρική στιγμή

Πριν από πενήντα χρόνια και μερικές μέρες, ο Σιντ Μπάρετ κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο, το Madcap Laughs. Για την ακρίβεια, ο δίσκος είχε ηχογραφηθεί μόλις ο Μπάρετ είχε φύγει από τους Pink Floyd, από το 1968 δηλαδή.

Ο Μπάρετ ήταν φευγάτος από νωρίτερα, από το συγκρότημα και αργότερα, από τον κόσμο τούτο. Παρουσίαζε προβλήματα συμπεριφοράς, ενώ ήδη δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της μπάντας. Το αποτέλεσμα ήταν οι υπόλοιποι του γκρουπ να ζητήσουν από τον Ντέιβιντ Γκίλμορ, παλιό γνωστό του Μπάρετ, να μπει στο συγκρότημα ως δεύτερος κιθαρίστας.

Η αποχώρηση δεν ήταν «βελούδινη». Ούτε η συνέχεια, για τον Μπάρετ. Στα τέλη του ’68 και ενώ είχε ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις του δίσκου, κατέληξε σε ψυχιατρική κλινική.

Μερικούς μήνες αργότερα πήρε εξιτήριο και προσπάθησε να συνεχίσει τις ηχογραφήσεις και την παραγωγή του δίσκου, όχι χωρίς προβλήματα. Οι παραγωγοί άλλαζαν συνεχώς, οι μουσικοί επίσης, γενικώς επικρατούσε ένα χάος στο οποίο συμμετείχαν πολλοί και μη εξαιρετέοι: Από τον Γκίλμορ και τον Γουότερς, μέχρι μέλη των Humble Pie, μέχρι τον Στιβ Γουάιατ, των Soft Machine.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε τελικά στις 3 Ιανουαρίου 1970 και δίχασε κυρίως τους κριτικούς, αλλά και τους μουσικούς. Ο Μπάρετ ήταν φανερό ότι άκων-εκών έκανε κάτι ακόμα πιο progressive από τη δουλειά των Floyd και κατά περίπτωση, οι συνθέσεις του δίσκου έμοιαζαν θεϊκές συλλήψεις ή και αλλόκοτες μουσικές κλίμακες.

Ο Μπάρετ έβγαλε ακόμα ένα άλμπουμ, την ίδια χρονιά, που είχε ηχογραφηθεί όντως το 1970. Έκτοτε, ο Crazy Diamond σχεδόν εξαφανίστηκε από το προσκήνιο, με μια από τις λίγες γνωστές εμφανίσεις του, να είναι στις ηχογραφήσεις του Wish you Where Here των Floyd.