Όταν οι U2 πήγαν στον πόλεμο…

Πριν από 39 χρόνια και κάτι μέρες, οι U2, όντας ακόμα αξιοσημείωτη πάντα και όχι ευτελισμένη όπως στις μέρες μας, κυκλοφορούσαν το War.

Ήταν καταρχάς το τρίτο τους άλμπουμ και αυτό που κόντραρε στα ίσα το Thriller του Μάγιεκουλ του Τζάκσον. Το άλμπουμ με τον ξεκάθαρο τίτλο, ήταν «μια ειρηνική σταυροφορία» για τη μπάντα.

Επίσης, είχε κομμάτια που σημάδεψαν τη μπάντα και όσους-ες τα άκουσαν: New Year’s Day, Surrender, Two Hearts beat as one και φυσικά, το Sunday, Bloody Sunday.

To τελευταίο περιγράφει τον καιρό των Troubles στη Β. Ιρλανδία, τη μαζική δηλαδή δολοφονική δράση του αγγλικού στρατού εις βάρος των Ιρλανδών και την αντίσταση που εκφράστηκε κυρίως από τον IRA, μέσα από τη ματιά ενός παρατηρητή. Ενός έντρομου παρατηρητή.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Από τα «μυστικά» του δίσκου, είναι ότι φωνητικά σε τρία κομμάτια κάνουν οι Coconuts του Kid Creole, που έτυχε εκείνη την περίοδο να περιοδεύουν στην περιοχή. 

Επίσης, ο δίσκος είναι μια τρομερή κατάθεση του Edge ή Ντέιβιντ Χάουελ Έβανς για το ληξιαρχείο, που έπαιξε σχεδόν τα πάντα στον δίσκο και τραγούδησε το Seconds.

Οι U2 ενηλικιώθηκαν με το War. Έφυγαν από τα γενικά όρια του post punk, κρατώντας ακόμα το ύφος τους και ξεκίνησαν να κατευθύνονται στο pop rock, όπου μεσουράνησαν αργότερα με έπη, όπως το Achtung baby.

Κάπου εκεί και λίγο αργότερα, σταμάτησαν να παίζουν στα live τους το Sunday… και σταδιακά, ειδικά στον 21ο αιώνα, μετατράπηκαν σε μπάντα για ασανσέρ και λόμπι ξενοδοχείων…