Όταν οι U2 είχαν κάτι να πούνε

Πριν από 32 χρόνια, οι U2 έβγαλαν τον πιο «ώριμο» δίσκο τους. Το «ώριμος» είναι ένας εύσχημος τρόπος να χαρακτηριστεί ένας δίσκος που ενώ δεν είναι ο καλύτερος του συγκροτήματος, είναι ο πιο αποδεκτός και γνωστός.

Το Joshua Tree σηματοδότησε τη μεταμόρφωση των U2 από μια δουβλινέζικη μπάντα σε social icon και του Μπόνο, από τον frontman μιας δουβλινέζικης μπάντας, στον πιο γνωστό τύπο που γεννήθηκε με γυαλιά ηλίου και δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή καρικατούρα.

Καταρχάς, το Joshua Tree είναι εθνικό πάρκο στις ΗΠΑ, στην Καλιφόρνια. Κάτι δηλαδή σαν να έβγαζαν οι VIC τη «Βόρεια Πίνδο» σε δίσκο.

Για τους U2 ήταν το πέμπτο άλμπουμ τους και στην παραγωγή κάθονταν δύο τρομεροί τύποι, ο Μπράιαν Ίνο και ο Ντανιέλ Λανουά.

Το War που είχε κυκλοφορήσει τέσσερα χρόνια νωρίτερα, ήταν καλύτερο ως άλμπουμ. Ήταν πιο εμπνευσμένο, πιο μεταπάνκ, πιο ειλικρινές. Το Joshua Tree όμως είχε το With or without you, που υπό συγκεκριμένες συνθήκες μπορούσε να μελώσει ακόμα και χορταριασμένη κοτρόνα, καθώς επίσης τα Where the streets hav no name, το Still haven’t found what I’m looking for.

Είχε δηλαδή πραγματικούς ύμνους, αυτό που οι U2, όταν ήταν πραγματικά μεγάλη μπάντα και ρηξικέλευθοι, απαρνήθηκαν λίγα χρόνια αργότερα για να φτιάξουν το τρομερό Achtung baby.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Οι U2 είναι πλέον δεινόσαυροι και πολύ αλλαγμένοι και ο Μπόνο (ο Πωλ Ντέιβιντ Χιούσον δηλαδή) είναι επίσης κάποιος άλλος. Ή τουλάχιστον, έτσι νόμιζε ο κόσμος τότε, όταν κυκλοφορούσε το Joshua Tree…