Όταν οι Rush ξεχνούσαν να σταματήσουν

Την Πρωταπριλιά του 1976, 43 χρόνια πριν δηλαδή, οι Rush ήταν μια τριάδα που είχε τα εξής βασικά προβλήματα: Έπαιζαν ένα ατέλειωτο progressive ροκ, είχαν βγάλει το πρώτο τους άλμπουμ που τους είχε αφήσει σχεδόν άφραγκους και ήταν από τον Καναδά.

Όχι όπως π.χ. οι μισοί Band ή τα μέλη των Heart, αλλά «γκάγκαροι» Καναδοί.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Αυτό πρακτικά, τω καιρώ εκείνω, σήμαινε ότι θα μπορούσαν να γνωρίσουν την αποτυχία ή την επιτυχία για αστάθμητους, σύμφωνα πάντα με τα δεδομένα της μουσικής βιομηχανίας, λόγους.

Τότε λοιπόν, κάνανε αυτό που έκαναν ήδη αρκετά γκρουπ της εποχής: έβγαλαν ένα concept άλμπουμ, το οποίο έμελλε να τους καθορίσει ως ένα από τα πλέον επιδραστικά γκρουπ του είδους που σήμερα αποκαλείται Dream Theater prog rock/metal.

Το 2112, το οποίο διαβάζεται «εικοσιένα-δώδεκα», είναι μια μουσική επιστημονική φαντασία, η οποία έχει κατηγορηθεί μεταξύ άλλων ως «αντισημιτικό», παρότι ο Γκέντι Λι είναι γιος επιζώντων του Άουσβιτς, ως «νεοφιλελεύθερο» (όχι άδικα, καθότι η Άυν Ραντ μνημονεύεται ως επιρροή) και ως… ατέλειωτο, καθότι η πρώτη του πλευρά είναι ένα εικοσάλεπτο μελλοντολογικό έπος.

Το άλμπουμ όμως, πάνω από όλα ήταν ένα «βιβλίο οδηγιών» για μελλοντικούς μουσικούς. Ίσως για πρώτη φορά στα χρονικά, όλα τα μέλη μιας μπάντας επηρέασαν τόσο πολύ όσους και όσες ήταν μπροστά στο δίλημμα «κιθαρίστας ή ντράμερ» (άντε, και μπασίστας…), καθώς, τόσο ο Λι, όσο και οι Λάιφσον-Πιρτ παραμένουν ορισμοί της μουσικής δεξιοτεχνίας.  

Οι Rush είναι μια από τις λίγες μπάντες εκείνης της εποχής, με εν ζωή μέλη, που σήμερα έχουν διαλυθεί, αποφεύγοντας και τον υπερβολικό δεινοσαυρισμό ενός μουσικού είδους που δεν ξέρει πότε να σταματήσει…