Όπου βλέπεις Βερολίνο… τρέχα

Το Netflix έχει μέχρι στιγμής ένα παράξενο ρεκόρ: δύο σειρές του με αναφορά στο Βερολίνο είναι από τις καλύτερες του τελευταίου χρόνου.

Για το Babylon Berlin που βασίζεται στο «Βρεγμένο ψάρι» του Φόλκερ Κούτσερ τα έχουμε πει ήδη εδώ: μεσοπόλεμος, ναζί σε άνοδο, λαός σε απόγνωση και σύγχυση και τρελές νύχτες σε κλαμπ που ούτε τα πλησιάζουν τα σημερινά.

Τώρα, τον πρώτο του κύκλο έχει κάνει το Dogs of Berlin: σύγχρονη εποχή, μπάλα, νεοναζί, παρακμή του καπιταλισμού και άνθρωποι με αναφορά στον τόπο που ζούνε: το Βερολίνο.

Έχει σημασία ο τόπος της αναφοράς, γιατί σε όλο το συνονθύλευμα παρακμιακών κατά βάση προσωπικοτήτων, υπάρχουν όλων των ειδών οι Γερμανοί: Κροάτες, Τούρκοι, Λιβανέζοι, γηγενείς, Αφρικάνοι, Έλληνες. Αλλά είναι πρώτα Βερολινέζοι όμως, με συνείδηση Γερμανού και αναφορές στο παρελθόν και στις ρίζες τους.

Καταρχάς, η σειρά δέκα επεισοδίων επαναλαμβάνει σε κάθε «στροφή» της, πόσο ανόητος και εχθρικός σε κάθε τι ανθρώπινο, είναι ο ρατσισμός και ο φασισμός.

Οι ήρωες είναι σχεδόν όλοι «από αλλού» αλλά είναι ταυτόχρονα εκεί. Αυτοί είναι οι Γερμανοί του σήμερα, όχι μόνο γιατί μιλούν γερμανικά, αλλά γιατί σκέφτονται και πράττουν έτσι. Ο Λιβανέζος και ο Κροάτης μαφιόζος του τζόγου πλακώνονται για να ορίσουν τα σύνορα του κέρδους τους, εις βάρος του Λιβανέζου, του Κροάτη, του Τούρκου, του Γερμανού μικροαστού ή και προλετάριου, που βυθίζεται στη γυαλιστερή παρακμή.

Η σειρά συνθλίβει την πολιτική ορθότητα, υπενθυμίζοντας ότι πάντα και σε όλα, χρειάζεται μια «λαϊκή οξύνοια» και μια αναλυτική ικανότητα, όχι ακαδημαϊκή, αλλά διαπαιδαγωγημένη από την κοινωνία την ίδια.

Στο φόντο της σειράς, η μπάλα και μια συζήτηση που σοβεί στη Γερμανία και αλλού: ποιοι είναι πιο ντόπιοι από τους ντόπιους; Πριν από λίγο καιρό, ο Άδωνης Γεωργιάδης έκανε ένα αφελές φαινομενικά, αλλά ουσιαστικά επικίνδυνο στην πραγματικότητα σχόλιο για τον Γιάννη Αντετοκούμπο, για έναν τύπο που εκτός από ότι ξέρει διαστημικό μπάσκετ, έχει όλα εκείνα που «απειλούν» τον κόσμο τύπων σαν τον αντιπρόεδρο της ΝΔ: είναι «από αλλού», αλλά μιλάει και σκέφτεται «σαν εμάς», είναι «διαφήμιση για τη χώρα», αλλά δεν είναι «σαν εμάς» και το κυριότερο «είναι από τα Σεπόλια αλλά έχει πιο πολλά λεφτά από εμάς».

Εν τέλει, το Dogs of Berlin είναι καθηλωτικό, με αρκετά ψεγάδια καλλιτεχνικής φύσης, τα οποία όμως καλύπτονται από τη δύναμη της ιστορίας. Οι χαρακτήρες είναι πραγματικά κακοί, ηλίθιοι, τίμιοι, οι τσαμπουκάδες αναπαριστώνται πολύ κοντά  στην πραγματική τους εξέλιξη. Επίσης, η σειρά είναι σαν την πόλη: απίστευτα σκληρή, αλλά με μια εξίσου σκληρή γοητεία.