Ο «Νεκρός» και η μουσική του

Πριν από 27 χρόνια, ο Τζιμ Τζάρμους κυκλοφορούσε μια από τις ταινίες-σταθμό στην καριέρα του, το «Νεκρό» με τον Τζόνι Ντεπ ως Ουίλιαμ Μπλέικ.

Η ταινία ήταν ένα «meta γουέστερν» στο οποίο έπαιζε ένας απίστευτος αριθμός κορυφαίων, τότε ή αργότερα, ηθοποιών. Από τον άφθαρτο ακόμα Ντεπ μέχρι τον Τζον Χερτ και τον Ρόμπερτ Μίτσαμ (τον κανονικό, τον παλιό), μέχρι τον Γκέμπριελ Μπερν, τον Μπίλι Μπομπ Θόρντον και τον Τζάρεντ Χάρις που τότε ήταν καμιά 35αριά χρονών.

Φυσικά, ανάμεσα σε όλους αυτούς υπήρχε και ο Ίγκι Ποπ που δεν έχει καμία σημασία πόσο χρονών ήταν τότε (ή σήμερα).

Η ταινία έκανε απίστευτο γκελ, ειδικά στο εναλλακτικό κοινό και όχι άδικα, καθότι παραμένει τρομερή.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Ένα κομμάτι της τρομερότητάς της όμως, το οφείλει στη μουσική της επένδυση.

Ένα χρόνο μετά, στις 27 Φεβρουαρίου 1996, ο Νιλ Γιανγκ που έγραψε το σάουντρακ, κυκλοφορούσε το σχετικό δίσκο.

Βασικά, ήταν μια υπόκωφη ακολουθία αυτοσχεδιασμών εκτός από κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις, τις οποίες ο Γιανγκ τις είχε (ψιλο)έτοιμες από πριν. Ανάμεσα στα κομμάτια παρεμβάλλονταν ομιλίες από το φιλμ, με τον Ντεπ να διαβάζει ποίηση του Μπλέικ, αλλά και μερικούς διαλόγους, επίσης.

Το άλμπουμ αντιμετωπίστηκε διφορούμενα, σε σχέση με την ταινία. Όντως, η ξεχωριστή του ακρόαση, χωρίς την ταινία δηλαδή, μόνο εύκολη δεν είναι.

Παραμένει όμως ένα πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ, με τη σφραγίδα του Νιλ Γιανγκ, αλλά με έναν τρόπο και του Τζάρμους.