Ο δίσκος με τις φονικές μπαλάντες

Μια από τις περίεργες αισθήσεις είναι να ακούει κανείς σήμερα το Murder Ballads του Νικ Κέιβ και των Bad Seeds και να διαπιστώνει ότι το άλμπουμ είναι 23 ετών.

20 Φεβρουαρίου του 1996 λοιπόν, ο Κέιβ και η παρέα του έβγαλαν το άλμπουμ που θα τους πρόσφερε τη μεγαλύτερη εμπορική, όχι όμως και καλλιτεχνική αναγνώριση μέχρι σήμερα.

Καταρχάς, τότε όλη η παλιοπαρέα ήταν ακόμα μαζί, πλην του Άνταμσον: Μπλίξα, Χάρβεϊ, ακόμα και ο Έλις έπαιζε, αλλά ήταν ακόμα session τότε.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Δεύτερον, ο Κέιβ μάζεψε όλους τους φίλους και βασικά, τις φίλες του: Το Where the wild roses grow, η τρομερή «μαύρη» μπαλάντα που τραγούδησε μαζί με την Κάιλι Μινόγκ, δίχασε βαθιά τους οπαδούς που από τη μια γούσταραν τρελά το κομμάτι, από την άλλη αντιμετώπιζαν τη συμπόρευση σαν κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Το άλμπουμ ωστόσο ήταν πολύ καλό, όχι τόσο καλό όσο το Let Love In (αυτό με τους… Peaky Blinders που θα ΄λεγαν όσοι γνώρισαν τον Κέιβ από τη σειρά), ούτε όσο το Boatman’s Call που ακολούθησε. Επίσης, ήταν αρκετά μακριά από τα δύο αριστουργήματα του Κέιβ, το Good son και το No more shall we part, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες.

Το Murder Ballads έδωσε στο συγκρότημα την εμπορική ώθηση που χρειαζόταν, πλήρωσε τον οδοντίατρο του Σέιν μακ Γκόβαν, επιβεβαίωσε ότι η Πόλι Τζιν Χάρβεϊ είναι μια θεά της μουσικής και το βασικότερο, εκλαΐκευσε το «φαινόμενο Νικ Κέιβ» σε ακόμα μεγαλύτερα ακροατήρια…