Πόλι Τζιν, αυτή η περφόρμερ

Κεφάλαιο 1^ον: Αν είστε από τους περίεργους που λίγο στ’ αλήθεια, λίγο για να το παίξουν καμπόσοι λένε «πάμε στην τάδε συναυλία για το support» καλωσήρθατε, αυτό είναι ένα κείμενο (και) για εσάς. Όλοι μας όμως αυτή τη φορά, στη δεύτερη μέρα του Release Athens στην πλατεία Νερού, δίπλα στο Τάε κβον ντο που το γνωρίσαμε βασικά ως έδρα κομματικών συνεδρίων, την πατήσαμε. Όχι, δεν είμαι ο ρίψασπις που θα κρίνει τη μεγαλοσύνη των Brian Jonestown Massacre από μια ψιλομέτρια, ψιλοσπαστική, ψιλοκακή εμφάνιση, αλλά συγγνώμη κιόλας, τέτοια ήταν. 

Το επίπεδο coolness της μουρλής μπάντας από το Σαν Φρανσίσκο μετριέται με 5,6 βαθμούς της κλίμακας Γουόρεν Έλις, αλλά όχι, δεν αρκούν οι τεράστιες φαβορίτες για να πατσίσουν το μπλαζέ ύφος και την πλακίτσα που έμοιαζε όμως ψιλομουρμούρα ότι «να, προχτές γυρνούσαμε περιοδεία τις ΗΠΑ και σήμερα παίζουμε μόνο μια ώρα». 

Εντάξει, είναι γνωστό ότι they don’t give a fuck, αλλά καμιά φορά το παρακάνουν. Μέχρι την επόμενη φορά, ας κρατήσουμε το Anemone, το Yeah Yeah και την απαράμιλλη χαλαρότητα του «κάποτε δεν είχα φαβορίτες αλλά έκανα τις ίδιες βλακείες» Άντον Νιούκομπ. Την επόμενη φορά, θα λογαριαστούμε για τα καλά.

Κεφάλαιο 2^ον: Από τα υπόλοιπα τρία support, πρόλαβα μόνο το ένα τέταρτο των Slowdive (και λυπήθηκα που έχασα τους Closer). Επίσης, είναι πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση ένα συναυλιακό γεγονός όπως το Release, με καλό ήχο, σε απόσταση αστικού μεταφορικού μέσου, στην Αθήνα. 

Κεφάλαιο 3^ον: ΗΠόλι Τζιν Χάρβεϊ ευχαρίστησε το κοινό μετά από δύο παρά κάτι ώρες συναυλίας σαν δασκάλα, υπεύθυνη για την παράσταση της 3^ης δημοτικού στο τέλος της χρονιάς, με αγγλικό χαμογελάκι και ντροπαλές υποκλίσεις με ημικάθισμα. Μόνο που στο μεταξύ, είχε προλάβει να υπνωτίσει το πλήθος παίζοντας ολόκληρο το τελευταίο άλμπουμ της, το Hope Six Demolition Project που είναι κατά σειρά κόνσεπτ, βαρύ, οπερετικό, πολιτικότατο.

Και όμως, η Π.Τζ. το παρέδωσε στην κρίση ενός κοινού που έχει παράδοση να γίνεται μυστήριο και άγαρμπο όταν «δεν ακούει τα παλιά» και το κοινό δέχθηκε ως μεταλαβιά ένα περίεργο άλμπουμ σε μια τρομερή συναυλία. Ανάμεσα σε αυτά, κάπου προς το τέλος, έπαιξε τον πιο παγανιστικό και συγκλονιστικό τρόπο να πεις σε κάποιον ή κάποια ότι έκανε τα πάντα για του προσφέρεις αγάπη, το «To bring you my love», ένα τραγούδι 20 ετών που στα χείλη της, έγινε λιτανεία. 

Πίσω της, ο Μικ Χάρβεϊ πρέπει πλέον να έχει τελειοποιήσει το βλέμμα «Μικ Χάρβεϊ» που παρουσιάζεται για πρώτη φορά κατά τας γραφάς επί Birthday Party, ενώ ο Τζον Πάρις στο επόμενο πρότζεκτ ίσως κατέβει ως μια μπάντα μόνος του. Όλο το συγκρότημα, έτσι και αλλιώς, ήταν εξαιρετικό. Ακόμα και για τους νοσταλγούς του Rid of me, του Dress και του Big Exit.