Αντίδοτα στην κρίση: η μουσική

Τα Noisyland studios υπογράφουν τις περισσότερες φετινές παραγωγές από μουσικούς των Ιωαννίνων (και όχι μόνο). Ο Πάνος Παπακώστας μιλάει στον «Τύπο» για την ιστορία της Noisyland recordings, τη μουσική, τις μπάντες και διάφορα ακόμα.

Πόσα χρόνια είναι εδώ το στούντιο;

Άνοιξε το 2012, τον Φλεβάρη. Τώρα δηλαδή πάμε στα 3,5 χρόνια. Είχα ξεκινήσει ουσιαστικά από το ‘10 και μετά που είμαι Γιάννενα, με πολύ live…

…σε μερικά έπαιζες κιόλας

Ναι, σε μερικά έπαιζα κιόλας, πάντα έτσι γίνεται.

Και πώς προέκυψε να φτιάξεις ένα στούντιο μέσα στην κρίση;

Όχι απλά εν μέσω κρίσης, εγώ το πέτυχα πάνω στην μεγάλη φούρια, στο δεύτερο μνημόνιο, στο… «καλό».Παρεμπιπτόντως πλέον τα μετράμε με μνημόνια, όπως π.χ. λέμε «παλαιολιθική εποχή», «15^η Ολυμπιάδα» κ.λπ. Τότε λοιπόν οι περισσότεροι μου έλεγαν «είσαι παλαβός, τι πας να κάνεις», κράτα τα λεφτά σου, κάν’το κάπου αλλού. Αν δεν είχα τους γονείς μου να με στηρίξουν, κάτι που δεν ξέρω αν η δικιά μας η γενιά μπορέσει να το κάνει για τα δικά της τα παιδιά, δεν θα ήταν εύκολο. Ήθελα όμως από ’10 να ανοίξω στούντιο, αλλά τότε οι αντικειμενικές αξίες ήταν αδιανόητες και τα νοίκια μαζί. Δεν έβρισκα και τον κατάλληλο χώρο.

Πώς κατέληξες εδώ, στον Πολυχώρο Αγορά;

Αυτός ο χώρος βρέθηκε τελείως τυχαία. Καθόμασταν έξω από τον Χρήστο Χαρίτο (σ.σ. εκ των ιδιοκτητών του Πολυχώρου), έναν Μάιο, και ρώτησα «έχεις χώρο να φτιάξω στούντιο;». Μου έδωσε δίνει μια αρμαθιά κλειδιά λέγοντας «πήγαινε και ξεκλείδωσε». Ήρθα εδώ και δεν είχε ούτε πάτωμα, τίποτα. Υπήρχαν μόνο τα δοκάρια για 3 ορόφους, αλλά είδα ότι είχε πέτρα και ξύλο και σκέφτηκα ότι αυτό μου κάνει για στούντιο. Είναι και λίγο πιο «σπίτι». Αυτό θέλω και έτσι ξεκίνησα.

Από τότε τι έχει συμβεί;

Από τότε έχει περάσει πολύς κόσμος από εδώ. Όποιος γράφει μουσική στα Γιάννενα πρέπει να έχει περάσει από εδώ, είτε για δίσκο, είτε για πρόβα. ¨Ένα 80% της παραγωγής νομίζω ότι έχει βγει από εδώ.

Μετράς τους δίσκους που βγαίνουν από το στούντιο;

Πλέον δεν μετράω. Υπάρχουν περιπτώσεις που οδηγάω, ακούω στο ραδιόφωνο κάτι, συνήθως κάποιο ραπ κομμάτι (συνήθως τα παιδιά τα οποία παίζουν χιπ χοπ έρχονται με μια έτοιμη παραγωγή έτοιμη κ.λπ.) και λέω «ωραίο αυτό, κάπου το έχω ξανακούσει». Και μετά συνειδητοποιώ ότι το έχω κάνει εγώ. Είναι ωραία αίσθηση αυτή. Οι μεγάλες παραγωγές είναι 4-5 στη χρονιά. Αλλά τα projects είναι άπειρα. Από μουσική για ντοκιμαντέρ μέχρι σποτάκια. Άπειρα.

Μουσική για ντοκιμαντέρ;

Ναι, το Levin, για το οποίο έγραψε τη μουσική ο Αντώνης Παπαδόπουλος και πριν από ένα μήνα κυκλοφόρησε και επίσημα το soundtrack σε Spotify, iTunes κ.λπ.

Πώς σου φαίνονται τα πράγματα που ακούς εδώ; Όχι ως «καλά-κακά», αλλά αν πιστεύεις έχουμε φτιάξει ένα μουσικό κεφάλαιο στην πόλη…

Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή. Πιστεύω ότι όποιος χωρίζει τη μουσική έτσι, σε «καλή-κακή» δεν κάνει γι αυτό το πράγμα. Η μουσική είναι τέχνη, άσχετα αν δεν μας αρέσει. Υπάρχει καλός εκτελεστής και κακός εκτελεστής, για μένα, όπως υπάρχει βέβαια καλός ακροατής και κακός ακροατής. Είναι σα να πω εγώ ότι μου αρέσουν τα πράσινα τζιν και τέλος και όποιου δεν του αρέσουν είναι βλάκας. Αν παρατηρήσεις τους session players σε Ελλάδα και εξωτερικό, είναι ίδιοι. Ο κιθαρίστας των Planet of Zeus παίζει και με τους Imam Baildi και στον δίσκο της Βίσση. Συνήθως οι μπάντες δεν έρχονται να πούνε «άκου λίγο τα κομμάτια μας και πες μας τι να κάνουμε με την παραγωγή». Ή δεν ξέρουμε τι να κάνουν ή δεν θέλουν να αλλάξουν καθόλου αυτό που έχουν.

Εσύ παρεμβαίνεις;

Πάντα. Δεν το κάνω επίτηδες. Έχω μάθει να ακούω μπροστά από δύο ηχεία. Όπως σε μια συναυλία: ο καλύτερος ακροατής εκεί είναι ο ηχολήπτης. Ξέρει τη μπάντα, βλέπει τον κόσμο, ακούει τα ηχεία. Μετά είναι εύκολο να πεις το feedback που παίρνεις, στην μπάντα. Το ίδιο ισχύει και για την παραγωγή. Εγώ, όταν μιξάρω ή κάνω παραγωγή σε ένα κομμάτι, σκέφτομαι τον ακροατή. Θέλω να πάρω αυτό που παίζει η μπάντα και να το δώσω στον ακροατή για να το καταλάβει και να το απολαύσει, με συγκεκριμένες τεχνικές κ.λπ.

Ακούς πράγματα που αντιστοιχούν στο ότι έχουμε 6-7 ωδεία στην πόλη;

Από παιδιά από σχολές έχω ακούσει μπάντες που λέω «εδώ έχουμε κάτι». Αλλά το ακούω ατομικά, αυτό είναι το πρόβλημα. Υπάρχει δηλαδή μια πολύ καλή φωνή ή ένας πολύ καλός κιθαρίστας, αλλά ενδέχεται αυτοί οι δύο μαζί να μην ταιριάζουν. Πρέπει να δεθεί μια μπάντα σαν ομάδα. Όπως σε όλα τα πράγματα, πρέπει να υπάρχει ένας που να κάνει μια δουλειά. Συνήθως όλοι έχουν μια τεράστια ιδέα για σόλο που θα γίνει το επόμενο Stairway to Heaven, μιας και είναι και η δίκη τώρα ή το επόμενο vocal line του Τζέιμς Μπράουν, αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Όλα καταλήγουν στο κομμάτι. Γράφεις το καλύτερο κομμάτι του κόσμου με μπορεί να αλλάξεις κάτι και να είναι εντελώς διαφορετικό. Στα Γιάννενα γίνονται γκρουπ φτιάχνονται για να βγάλουν μεροκάματο, όχι για να δημιουργήσουν μουσική. Εντάξει, είναι σημαντικό το μεροκάματο, αλλά τις περισσότερες φορές δεν παίζουν καν γι αυτό και κάνουν μέγα λάθος. Πρέπει να πάρεις αυτό που μπορείς να πάρεις, για να κάνεις μια καλή παραγωγή, να φτιάξεις ένα καλό εξώφυλλο, να επενδύσεις σε μουσικά όργανα, να σε συστήσουν σε κάποιο φεστιβάλ, έτσι πάει. Είναι λάθος η νοοτροπία «πάμε να παίξουμε για να φανούμε» γιατί πολλοί την εκμεταλλεύονται. Θα το δεχόμουν αν έλεγε κάποιος σε μια μπάντα «έλα να παίξεις τζάμπα γιατί έχω ένα τρομερό stage» ή για κάποιο κοινωνικό, φιλανθρωπικό σκοπό τέλος πάντων. Πολλοί εκμεταλλεύονται τις μπάντες και δεν τους δίνουν και το βήμα που πρέπει.

Άρα, τι έχει αλλάξει στο πέρασμα των χρόνων; Οι νέες μπάντες έχουν πλέον «πρότυπα» και μέσα στην πόλη

Πρέπει να καταλάβουν οι γιαννιώτικες μπάντες ότι δεν είμαστε πια στη δεκαετία του ’90, η απόσταση που μας χωρίζει από τότε, είναι τεράστια. Πλέον, ανεβάζεις ένα βίντεο στο youtube και μπορεί να το δει το 10% του πληθυσμού της χώρας. Χίλιες φορές να κάτσουν να ασχοληθούν με τη μουσική και τα κομμάτια τους παρά με όλα τα υπόλοιπα. Πρέπει κάπως να δώσεις αυτό το πράγμα στον κόσμο, με πολλή σκέψη για όλη την παραγωγή και εκεί νομίζω ότι την πατάνε οι μπάντες. Η δουλειά τους είναι να παίξουν μουσική, αλλά συνήθως ασχολούνται με τα πάντα και δεν υπάρχει ουσία σε αυτό.

Θα επιζήσει η δουλειά στην κρίση;

Επειδή κάθομαι κάνα δωδεκάωρο εδώ κάθε μέρα, θα σου πω το εξής: αν δουλέψεις, θα ζήσεις. Αν αγαπάς δε αυτό που κάνεις, μπορεί να ζήσεις καλά. Τι θες να κάνεις όμως; Να βγάλεις εκατομμύρια και να έχεις βίλα με πισίνα; Αυτό δεν υπάρχει. Από τη στιγμή που μπορώ να ζήσω κάνοντας μουσική, είμαι χαρούμενος άνθρωπος. Ακούω κάθε μέρα μουσική, είμαι με μπάντες, μπορεί να είναι κουραστικό, να είναι πολλές οι ώρες, αλλά περνάω τη μέρα μου δημιουργικά.

Ευχαριστώ πολύ

Εγώ ευχαριστώ