Love, death and robots: Όχι απλώς «κινούμενα σχέδια»

Τα 18 μικρά έως πολύ μικρά επεισόδια του νέου «παιδιού» του Netflix Love death and robots είναι το μεγαλύτερο «μπαμ» στην τηλεοπτική αγορά τον τελευταίο μήνα.

Όχι τόσο εμπορικά, αλλά στυλιστικά και θεματικά, η σειρά την οποία επιμελούνται μια σειρά βαρύτατα χαρτιά του Χόλυγουντ, συνιστά ένα μοναδικό δημιουργικό αποτέλεσμα, τόσο στο σχέδιο, όσο και στα τεχνολογικά, αλλά και σεναριακά σημεία της.

Καταρχάς, το LD&R έρχεται κατευθείαν από το Heavy metal. Ναι, το περιοδικό με τη θεϊκή επιστολογραφία στη δεκαετία του ΄80 και φυσικά, με τη συγκεκριμένη μουσική θεματική.  To Heavy Metal ως ταινία animation, παρουσίαζε μια σειρά ιστορίες από το περιοδικό, στο κλίμα του περιοδικού και φυσικά, στον… ήχο του περιοδικού.

Σήμερα λοιπόν, ο Τιμ Μίλερ και ο Ντέιβιντ Φίντσερ, αποφάσισαν να «επανεκκινήσουν» το HM. Αν δεν τους ξέρετε, ο ένας είναι ο τύπος που «κρύβεται» πίσω από ό,τι πιο επιτυχημένο σε animation και γουστόζικο (μεταξύ των οποίων το πρώτο Deadpool και το Scott Pilgrim vs the World) και ο άλλος, είναι ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους αμερικάνους  σκηνοθέτες.

Το LD&R είναι έξυπνο, αιματοβαμμένο, τρομακτικό και σέξι, με όλα αυτά τα συστατικά σε αρκετά μεγάλες δοσολογίες (οπότε, δεν είναι «μίκυ μάους») και απευθύνεται ξεκάθαρα σε ενήλικες. Συνδυάζει το χιούμορ και την τρομακτική μελλοντολογία, συν τα τέρατα που την πέφτουν με ρυθμούς μπόρας στα Γιάννενα, στα μισά του καλοκαιριού, ενώ κάθε επεισόδιο έχει διαφορετική τεχνοτροπία. Το σχεδιάζουν, του δίνουν ζωή και το «ρεντάρουν» ομάδες από διάφορες χώρες, με το αποτέλεσμα να είναι εμφανές, σε ό,τι αφορά την ποικιλία και τη διαφορά.

Επίσης, δεν το βαριέσαι, καθώς το μεγαλύτερο επεισόδιο δεν ξεπερνά τα 15 λεπτά, ενώ όλα είναι αυτοτελή.