Ευτυχία Πρίντζου, ετών 33

Η Ευτυχία Πρίντζου γεννήθηκε το 1915 στα Γιάννενα. Όταν το απόσπασμα του ελληνικού στρατού την εκτέλεσε στο λόφο του Σταυρακίου, στις 27 Ιουλίου 1948, ήταν μόλις 33 ετών.

Η Πρίντζου πλήρωσε την πολιτική της τοποθέτηση, όπως χιλιάδες άνθρωποι εκείνη την εποχή διχασμού και υποτιθέμενης αστικής δημοκρατίας.

Ήταν κόρη του αρχίατρου Γιάννη Πρίντζου, πτυχιούχος φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίδασκε στο γυμνάσιο Θηλέων και διετέλεσε διευθύντρια της Ζωσιμαίας Βιβλιοθήκης. Στον πόλεμο υπηρέτησε ως εθελόντρια νοσοκόμα, δίπλα στον πατέρα της.

Παράλληλα η Πρίντζου πολιτικοποιείται, εντάσσεται στην ΕΠΟΝ και στο ΚΚΕ. Συμμετέχει ενεργά στην αντίσταση κατά των ναζί και αργότερα, αναλαμβάνει γραμματέας της νομαρχιακής του ΚΚΕ στα Γιάννενα.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή εδώ:

Η Πρίντζου συνελήφθη το 1943 από τους Γερμανούς και μεταφέρθηκε αρχικά στο στρατόπεδο Παύλου Μελά στην Θεσσαλονίκη, με προορισμό το Νταχάου. Η απελευθέρωση τη βρήκε στη Θεσσαλονίκη και μετά στην Αθήνα. Επέστρεψε στα Γιάννενα και ζήτησε την παλιά της θέση στη Ζωσιμαία, αλλά ήδη, το εμφυλιακό κράτος είχε εξαπολύσει «κυνηγητό» κομμουνιστών και συμπαθούντων ή και απλά εχόντων συγγενικές σχέσεις. Και η Πρίντζου ήταν «επικίνδυνη», ακριβώς λόγω της πολιτικής της συγκρότησης και οργανωτικής θέσης.

Μάλιστα, φαίνεται ότι η αρχική της σύλληψη από τους Γερμανούς οφειλόταν σε «καλοθελητή» συνάδελφό της που την είχε καταδώσει.

Στη διάδοχη κατάσταση οι καταδότες ήταν πλέον κομμάτι της εξουσίας. Η Πρίντζου συλλαμβάνεται με την κατηγορία διανομής προκηρύξεων της ΕΠΟΝ και εράνων για συγγενείς εξορισθέντων και μαχητών του ΔΣΕ. Με το Γ’ ψήφισμα δικάζεται και αυτή, ανάμεσα σε 114 Γιαννιώτες και Γιαννιώτισσες, το καλοκαίρι του ’48, ίσως το πιο «μαύρο» πολιτικά που έχει επιφυλάξει το επίσημο ελληνικό κράτος για την περιοχή των Ιωαννίνων. Θα μείνει στην ιστορία ως «Υπόθεση Πρίντζου».

Οι κατηγορίες είναι προσχηματικές και δεν αποδεικνύονται. Σκοπός ωστόσο είναι να αποσαθρωθεί ο μηχανισμός του ΚΚΕ με κάθε τρόπο και κόστος. Συλλαμβάνονται και δικάζονται ακόμα και άνθρωποι που είχαν απλές συγγενικές σχέσεις με στελέχη του κόμματος και μαχητές του ΔΣΕ. Την Πρίντζου δικάζει και ο Παττακός, μετέπειτα χουντικός, αλλά και πολιτικό πρότυπο ακόμα και σημερινών υπουργών…

Στις 23 Ιουλίου το στρατοδικείο αποφασίζει να εκτελέσει 48 άτομα, ανάμεσά τους και τη φιλόλογο Ευτυχία Πρίντζου. Η απόφαση είναι τόσο σκληρή, που σχεδόν αμέσως γίνονται προσπάθειες να μην εκτελεστεί. Ο Δικηγορικός Σύλλογος Ιωαννίνων επικαλείται το περί δικαίου αίσθημα, καθώς η Πρίντζου είναι ιδιαίτερα αγαπητή και μέλος γνωστής οικογένειας της πόλης, όπως επίσης και άλλοι καταδικασθέντες. Ένας από αυτούς είναι ο επίσης εκπαιδευτικός Άγγελος Χατζής, αδερφός του Δημήτρη Χατζή. «Καμιά πράξη βίας δεν έγινε από τους μελλοθανάτους» σημειώνει στο υπόμνημά του ο Δικηγορικός Σύλλογος.

Ο μητροπολίτης Σπυρίδων επίσης προσπαθεί να αποτρέψει τις εκτελέσεις, καθώς και άλλοι φορείς. Μάταια όμως. Το τέλος των καταδικασθέντων είναι προδιαγεγραμμένο από το επίσημο ελληνικό κράτος. Στις 27 Ιουλίου το πρωί, στο λόφο Σταυρακίου, η Πρίντζου και οι υπόλοιποι καταδικασθέντες εκτελούνται. Ανάμεσά τους εκτελούνται ο Άγγελος Χατζής και η Ελπινίκη Μπίτη. Ο σύζυγός της, Απόστολος Μπίτης, θα εκτελεστεί 12 μέρες αργότερα…

Η πληγή της εκτέλεσης της κομμουνίστριας φιλολόγου, των 16 εκτελεσθέντων την ίδια μέρα και των δεκάδων ακόμα θυμάτων των μαζικών εκτελέσεων στις οποίες το ελληνικό κράτος «βρήκε τη λύση» υποτίθεται, του Εμφυλίου, στην ουσία δεν έκλεισε ποτέ. Αντίθετα, οι προσπάθειες «εξορθολογισμού» και δικαιολόγησης των δικαστικών αποφάσεων που ακούγονται από χείλη πολιτικών σήμερα, υπενθυμίζουν ότι η εξουσία είναι συχνότατα σκληρή, άδικη και απάνθρωπη. Ο Δήμος Ιωαννιτών αναγνώρισε την ιστορική μνήμη το 1983, με απόφαση για την ανέγερση μνημείου στο Σταυράκι. Στη συνεδρίαση τότε είχε αποχωρήσει η δημοτική παράταξη της ΝΔ.

Η Πρίντζου, εκτός από τη δράση και τη μνήμη που κατέλειπε, έχει ένα δρόμο με το όνομά της, ακριβώς πίσω από το λόφο όπου η ζωή της έλαβε πρόωρο και άδικο τέλος.