Τίτα-Λου: Πάρτε το ρίσκο

Η θεατρική ομάδα Μπαγαμπόντο, από τα Γιάννενα, ανεβάζει ένα θεατρικό έργο, της Κατρίν Ανν αυτή τη φορά, με τίτλο «Τίτα-Λου».

Το «στήνει» σε ένα χώρο, στον δεύτερο όροφο του Μεκείου, που με έναν τρόπο μοιάζει ο πιο κατάλληλος για το έργο και την παράσταση.

Με ποιον τρόπο;

Πρώτον, με την πολύ καλή δουλειά, δραματουργική, μουσική και τοποθεατρική –ας την πούμε έτσι- της ομάδας. Η σάλα του 2^ου ορόφου γίνεται θεατρική σκηνή, τρένο, πλατείες, δωμάτιο ξενοδοχείου, αγορά, συνοδεία του φωτισμού και της live μουσικής που παίζει ο Βασίλης Λαγδάς. Η μουσική ακούγεται ως λογικό επακόλουθο και προσάρτημα της παράστασης, κάτι που δεν εννοείται πάντα, σε «ζωντανά εγχειρήματα».

Δεύτερον, με τη σύνδεση με το ίδιο το έργο. Η Κατρίν Ανν έγραψε μια ιστορία δύο αδερφών, της Μπεατρίς και της Ελοΐζ (της Τίτα και της Λου δηλαδή), που, εκπληρώνοντας ουσιαστικά μια τελευταία επιθυμία του πατέρα τους, ταξιδεύουν και τελικά, χειραφετούνται, από πολλά πράγματα: την πατριαρχική, «εργοδοτική» επιταγή της μέχρι τότε ζωής τους, τους δικούς τους περιορισμούς, φυσικούς και κοινωνικούς, αλλά εν τέλει και της τελευταίας πατρικής επιθυμίας.

Τρίτον, με τα σημεία αναφοράς της παράστασης: δύο γυναίκες (η Αφροδίτη Αθανασιάδου και η Κίκα Ζαχαριάδου) και ένας άνδρας με «δύο φωνές» (Γιάννης Κοντός). Δύο γυναίκες που περιγράφουν πώς ζούνε και κινούνται μαζί βασικά, στην πραγματική ζωή και στα όνειρα, που συνδέονται, αλλά και χωρίζονται και ένας άνδρας με δύο φωνές, που εξυπηρετεί δύο πράγματα: πρώτον, τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν την παράσταση και άτομα με οπτικές αναπηρίες-μια πολύ σημαντική προσθήκη και δεύτερον, την άυλη παρουσία του «τρίτου προσώπου» που θα παίξει ρόλο στη σχέση των δύο αδερφών.

Η παράσταση είναι ρίσκο, καθώς δεν είναι ένα «εύκολο» έργο. Θα ήταν χρήσιμο να ρίξετε μια ματιά στα σημειώματα που τη συνοδεύουν (μπορείτε να τα βρείτε εδώ), πριν τη δείτε.

Αλλά να τη δείτε.

Εκτός από τη μεγάλη ενότητα των «καλολογικών στοιχείων» που η εκτίμησή τους είναι και σχετική, υπάρχει και η αποστολή μιας θεατρικής παράστασης στους συμβολισμούς, στον «κόσμο των ιδεών».

Συχνά οι παραστατικές τέχνες δεν επιλέγουν ως πρωταρχικό μέσο ή μοντέλο την ταύτιση του κοινού με ήρωες, δρώμενα, στοιχεία. Είναι πιο αναλυτικές και σημειωτικές, έστω και αν αυτό αποτελεί ένα μικρό ρίσκο, σε έναν κόσμο που αναφέρεται κυρίως σε ποσοτικά μεγέθη.

Η παράσταση «Τίτα-Λου» είναι ωραίο ρίσκο. Η σύνδεσή της με τον χώρο και την ιστορία των γυναικών που πέρασαν από το Μέκειο, βοηθάει πολύ στη «γείωσή» της. Να έχετε το νου σας, στην παράσταση (τι θα ακούσετε, πού θα καθίσετε) και θα καταλάβετε.

Διαβάστε πρώτα, δείτε τη και μετά, συζητήστε τη.