Ο αρχιπροεστός από το Καπέσοβο

Ο δρόμος δίπλα στα οθωμανικά λουτρά, απέναντι από το Σουφαρί Σεράι, φέρει το όνομα του Αλέξη Νούτσου, του Φιλικού από το Καπέσοβο.

Ο Νούτσος γεννήθηκε το 1770, γιος του Γιαννούτσου ή Νούτσου Καραμεσίνη. Γόνος πλούσιας οικογένειας, διατήρησε τη θέση της υπηρετώντας στην αυλή του Αλή Πασά και αποκτώντας ιδιαίτερη επιρροή, καθώς διέθετε κλασική παιδεία και γνώριζε γαλλικά.

Ο Αλέξης Νούτσος έγινε μια από τις πιο ιδιαίτερες πολιτικές μορφές της επανάστασης του ’21. Έχοντας θητεύσει για χρόνια στην υπηρεσία του Αλή Πασά και φτάνοντας σε ψηλά κλιμάκια, ο Νούτσος μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία το 1819 και προσπάθησε να δημιουργήσει μια ελληνοαλβανική συμμαχία εναντίον της Πύλης.

Ο Σπ. Αραβαντινός περιγράφει το Νούτσο ως «ζάπλουτο», παρέχοντα «πλείστας και σπουδαίας» υπηρεσίας στον Αλή Πασά, ασχολούμενο με τα οικονομικά, αλλά και τις «διεθνείς σχέσεις» της αυλής.

Επίσης, τον περιγράφει ως έναν από τους τρεις άνδρες της αυλής που «ενεδύοντο μεγαλοπρεπώς», αλλά και ως «συναγωνιζόμενο» σε χλιδή, ηδονές και έξεις, τους γιους του Αλή Πασά.   

Φρόντισε πάντως την ιδιαίτερη πατρίδα του, εξασφαλίζοντας τα προνόμια του Ζαγορίου ως αρχιπροεστός «διαμένων πάντοτε εν Ιωαννίνοις, και άπαξ μόνο εντός του έτους επισκεπτόμενος το Ζαγόριον» σύμφωνα με τον Αραβαντινό.

 Κατά τον Λαμπρίδη, το γεφύρι του Κόκκορη χτίστηκε από τον πατέρα του Νούτσου, το 1768 και αργότερα, ο Αλέξης Νούτσος, φρόντισε για την ανακατασκευή του.

Ο Νούτσος παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε μια κόρη, από το δεύτερο γάμο του με την αδελφή του Γεωργίου Σταύρου και κόρη του Ιωάννη Σταύρου Τσαπαλάμου.

Τον Μάιο του 1822, ο Αλέξης Νούτσος ήταν διορισμένος στη θέση του πολιτικού διοικητή της Ανατολής Στερεάς και εν μέσω της επανάστασης, αλλά και του ελληνικού εμφυλίου, κυνηγούσε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο για να τον συλλάβει.

Τελικά, συνέβη το αντίθετο και ο Ανδρούτσος διέταξε την εκτέλεσή του Νούτσου και του Χρήστου Παλάσκα που τον συνόδευε.  

Πηγή:  Αραβαντινός, Σπ. Π. Ιστορία Αλή πασά του Τεπελενλή Συγγραφείσα επί τη βάσει ανεκδότου έργου του Παναγιώτου Αραβαντινού Αθήνα 1895