Διάσημα μπλε αδιάβροχα (και άλλα)

Κάθε πολιτιστικό γεγονός, όπως μια συναυλία με διασκευές τραγουδιών για παράδειγμα, εμπεριέχει ρίσκα, με το πιο μεγάλο, να μην αποδοθούν τα κομμάτια, έστω κοντά ή έστω με τη σωστή «ποσότητα σεβασμού» προς τα αρχικά.

Όχι όμως στην περίπτωση του live της Δευτέρας, στο Μουσείο Αργυροτεχνίας. Ο Βαγγέλης Μπουλουχτσής, ο Κώστας Κωσταδήμας και η Κωνσταντίνα Γοργόλη παρουσίασαν ένα σχεδόν δίωρο σετ που είχε όλα όσα θα περίμενε να ακούσει ένας πιστός οπαδός του Τομ Γουέιτς και του Λέοναρντ Κοέν, αλλά και κάποια που θα τα άκουγε ευχάριστα και ένας όχι πιστός γνώστης.

Ένας εύκολος, αλλά ανούσιος τρόπος, είναι να μιλάς για τη «μεγαλοσύνη του έργου» των δημιουργών, όταν αυτοί δεν είναι παρόντες. Να λέμε δηλαδή πόσο επιβλητικά είναι τα νοήματα μιας αρχαίας τραγωδίας, για να μην πούμε ότι η διασκευή της ήταν χάλια κι θίξουμε τους ζώντες.

Στην περίπτωση του live της Δευτέρας όμως, τέτοιος φόβος δεν υπάρχει. Η εκδήλωση ήταν «προστιθέμενο πολιτιστικό κεφάλαιο», γιατί όλα τα ρίσκα πήγαν κατ’ ευχήν.

Ο χώρος καταρχάς, ήταν το μικρότερο ρίσκο, γιατί είναι πολύ καλός και μπορεί να υποστηρίξει τέτοιες εκδηλώσεις, ακόμα και όταν ο κόσμος είναι πολύς (συν το βραδινό καλοκαιρινό αεράκι). Ο ήχος, που είναι συνήθως ένα ρίσκο, ξεκίνησε ανεκτά και προχώρησε καλύτερα.

Οι καλλιτέχνες τέλος, έβγαλαν εξαιρετικά όλα τα ρίσκα που ενέχει ένα τέτοιο επιχείρημα. Από την υποβλητική υπόσταση των στίχων-μουσικών του Κοέν και το μικρό ηλεκτρικό «πέρασμα» που επιχειρήθηκε, μέχρι το να ακούς κομμάτια των δύο δημιουργών και από γυναικεία (εξαιρετική) φωνή.

Όλα οκ λοιπόν; Ναι, όλα οκ. Ένας καθόλου εύκολος λυρισμός, όχι για λίγους, μια δροσερή βραδιά.