Οι παραλλαγές του Τομ

To 1999 o Τομ Γουέιτς είχε να κυκλοφορήσει δίσκο 6 χρόνια.

Επειδή όμως είναι ο Τομ Γουέιτς, μπήκε στο στούντιο ένα πρωί (ή ένα βράδυ, πού να ξέρουμε τώρα ακριβώς) και στις 16 Απριλίου 1999, πριν από 24 χρόνια, κυκλοφόρησε το 13^ο του άλμπουμ: Mule Variations.

Ο δίσκος είναι ένα κανονικό διαμάντι, έστω και αν θεωρείται από τους σκληροπυρηνικούς υποδεέστερους του Bone Machine (που ήτανε δηλαδή) ή της πριονοκορδέλας των μέσων της δεκαετίας του ’80 με τρία κολλητά άλμπουμ αδιανόητης αισθητικής και ποιότητας.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Μάζεψε λοιπόν ο Τομ που περιμένει, τους διάφορους κολλητούς και φίλους, ανάμεσα στους οποίους βρίσκονταν τυχαία ο Λες Κλέιπουλ που παίζει μπάσο όπως αναπνέει (ακούστε το Sailing the Seas of Cheese των Primus), τον Τζον Χάμοντ, που μεγάλωσε μέσα στα στούντιο με τον Ντίλαν και άλλους, στους οποίους έκανε παραγωγή ο πατέρας του, αλλά και μια σειρά sessionists τεραστίων ικανοτήτων, όπως ο Μαρκ Ρίμποτ και ο μακαρίτης πια, Ραλφ Κάρνι. Φυσικά, παρούσα σε κάθε γραμμή του δίσκου ήταν και η Καθλίν Μπρέναν, η σύντροφος και συνεργάτιδα του Γουέιτς.

Όταν βγήκανε όλοι αυτοί από το στούντιο, είχανε μαζί τους κομμάτια όπως το Big in Japan, το Hold On, το Get Behind the Mule (αν τολμάς…) και τα mega hits: Come up to the House, Take it With me και φυσικά, το Chocolate Jesus.

O Τομ σάρωσε μερικά βραβεία στα Γκράμι τότε, που θεώρησαν το Mule… φολκ άλμπουμ.

Το Mule Variations όμως ήταν όλα τα είδη μαζί, με το θαυμαστό τρόπο που τα «μαγείρευε» πάντα ο Τομ Γουέιτς. Και αν δεν το πιστεύετε, ακούστε το ίσως κορυφαίο κομμάτι του δίσκου: το Filipino Box Spring Hog και θα καταλάβετε…