Δεν θα ξαναδούμε ποτέ τους Wipers…

«Τους ήρωές σου, δεν πρέπει να τους συναντάς από κοντά». Ακολουθώντας χωρίς πρόγραμμα αυτό το ψιλοάκυρο γνωμικό, τον Μπάμπη Αργυρίου δεν τον γνώρισα ποτέ από κοντά. Μίλησαμε κάνα δυο φορές στο τηλέφωνο και αρκετές περισσότερες στα mails.

Τον είχα γνωρίσει όμως ήδη πριν από χτες, που ο Μπάμπης έφυγε από τον πλανήτη.

Πριν όμως, είχε προλάβει να κάνει τόσα πολλά πράγματα, όσο και αν ο ίδιος δεν θα το παραδεχόταν ποτέ ότι ήταν τόσα πολλά και επιδραστικά, τουλάχιστον για να λέει ένας ικανός αριθμός ανθρώπων ότι «αυτούς, τους γνώρισα από αυτόν» ή «το τάδε, το διάβασα από αυτόν»:

Το Rolling Under για παράδειγμα, ήταν ίσως το καλύτερο ελληνικό φανζίν (μαζί με τις Σκιες του Β23) που κυκλοφόρησε ποτέ. Και ο Μπάμπης Αργυρίου ήταν ο τύπος πίσω από αυτό.

Η Lazy Dog recs υπήρξε μια από τις πιο πρωτοπόρες ελληνικές δισκογραφικές εταιρίες. Και ο Μπάμπης Αργυρίου ήταν ο τύπος πίσω από αυτή.

Οι παλιότεροι-ες μιλάνε και για το Radio free (μέχρι το ’87). Επίσης, ο Μπάμπης Αργυρίου ήταν ένας από τους τύπους πίσω από το Mic.gr, τον καλύτερο μουσικοκριτικό (και όχι μόνο) ιστοχώρο στην Ελλάδα.

Επίσης, ο Μπάμπης Αργυρίου γνώρισε σε πολύ (πολύ όμως) κόσμο τους Zounds και τους μετέφερε την Κατάρα τους. Και όταν άρχισε να γράφει τις ιστορίες του Σίμου Μπάνση, ξαφνικά, μια παράλογη και εντελώς άκαιρη και άκυρη ελπίδα ότι μπορεί ο Σέιτζ να ξαναφτιάξει τους Wipers, εξαπλώθηκε.

Τελικά, είναι πια σίγουρο ότι τους Wipers, δεν θα τους ξαναδεί κανείς, ποτέ…