Χρόνια πολλά Αφεντικό

Υπάρχουν πολλοί (και εξίσου ειδεχθείς) τρόποι  να γλείψεις το αφεντικό σου και ένας, είναι να ξέρεις όλες τις επετείους του, από το πρώτο του γκολ στο παιδικό πρωτάθλημα μέχρι τα γενέθλιά του. Όχι όμως το συγκεκριμένο Αφεντικό που γεννήθηκε σαν σήμερα, 23 Σεπτεμβρίου του 1949.

Ο Μπρους Σπρίνγκστιν, γεννημένος στο Νιου Τζέρσι, άρα και λαϊκούρα όσο δεν παίρνει, δεν αρνήθηκε ποτέ ότι είναι προϊόν μιας εκδοχής του αμερικάνικου ονείρου που δεν πήγε και πολύ καλά για όλους.

Για αυτόν το αμερικάνικο όνειρο δούλεψε, χωρίς όμως ποτέ να ξεχάσει το «υπόλοιπο 99%» , ούτε και να σηκώσει τη μύτη απέναντι στην αμερικάνικη εργατική τάξη.

Το 1973 έβγαλε το πρώτο του άλμπουμ, το Greetings from Asbury Park, NJ και ξαφνικά, το φολκ της διαμαρτυρίας, αλλά και το «ραδιοφωνικό ροκ» βρέθηκαν να πίνουν καφέ στην παραλία του Άσμπερι. Ο Λέστερ Μπανγκς τον  χαρακτήρισε μια συνάντηση του Βαν Μόρισον και του Ντίλαν στους στίχους και του Βαν Μόρισον με τον Ρόμπι Ρόμπερτσον των Band στο τραγούδι.

Το παλικαράκι από το Τζέρσι με το προφίλ τίμιου μηχανικού σε συνεργείο αυτοκινήτων, ήταν κάτι διαφορετικό και αυτό φάνηκε μια και καλή το σωτήριο έτος 1975. Ο μουσάτος Σπρίνγκστιν και η μόνιμη πλέον παρέα του, η E street band, έβγαλαν το Born to Run, το πρώτο που σύστησε τη μουσική τους στο ευρύ κοινό, ενώ ο Μάνφρεντ Μαν και η μπάντα του έκαναν επιτυχία το Spirit in the night, από το "Greetings...". Τρία χρόνια αργότερα, ο Σπρίνγκστιν έβγαλε το κατά την ταπεινή μου άποψη, κορυφαίο του άλμπουμ: το Darkness on the edge of town, ενώ, κρατώντας την περίεργη παράδοση, την ίδια χρονιά ένα δικό του τραγούδι γινόταν επιτυχία από άλλο καλλιτέχνη: το Because the night, ο απόλυτος ροκ εν ρολ ύμνος του ερωτικού πόθου, από την Πάτι Σμιθ.

Τα ‘80s ανήκαν δικαιωματικά στον Σπρίνγκστιν, παρότι ήταν μια μάλλον περίεργη εποχή να γνωρίσει κανείς τη μουσική του, στην Ελλάδα. Στην «ημιποινικοποιημένη» από την ελληνική αριστερά αμερικάνικη μουσική, ο Σπρίνγκστιν τραγουδούσε για μια εργατική τάξη που το εδώ πολιτικό αφήγημα, την είχε ξεγράψει με τους «μαγικούς» τρόπους που η πολιτική γραφειοκρατία ξεγράφει πρόσωπα και πράγματα.

Ωστόσο, το Born in the USA ήταν μια… καθετοποιημένη κοινωνικοπολιτική ανάλυση, με ειρωνικό τίτλο και τρομερές συνθέσεις, χωρίς όμως να αποτελέσει την πιο δυνατή στιχουργική κατάθεση του Σπρίνγκστιν.

Τα υπόλοιπα τριάντα τόσα χρόνια είναι γεμάτα με δίσκους, άλλου καλούς, άλλους μέτριους, κάποιους λιγότερο από μέτριους και με την παρουσία του Σπρίνγκστιν να δίνει μια ελπίδα παραπάνω για το πού πάει αυτός ο κόσμος. Βαθιά πολιτικός, αρκετά «τσαλακωμένος» κάποιες φορές, με τρομερές συναυλίες (περιμένουμε πότε θα δεήσει να ξαναγίνει μια από αυτές στην Ελλάδα).

Και όλα αυτά, ενώ το παρατσούκλι «Αφεντικό» δεν το γουστάρει. Δεν του αρέσουν γενικώς τα αφεντικά…