Trainspotting: βλέποντας τα χρόνια να περνούν

Το 1996 τα πράγματα ήταν πιο απλά από ό,τι σήμερα. Οι σημερινοί 40έμπα-φεύγα ήμασταν απλώς «γενιά Χ», που ψιλοέβλεπε το χαμό που ερχόταν, αλλά στα 20 δεν χρειάζεται να το σκέφτεσαι και πολύ.

Εκεί λοιπόν που μας φλομώνανε με τη βλαμμένη νιτρο-κλικο-λογία ως τρόπο ζωής, ξαφνικά, (ένα βράδυ στο Πολυθέαμα, συγκεκριμένα), προέκυψε το Trainspotting. Ο «πάτος» μιας ολόκληρης γενιάς, που ευτυχώς, έχει ατσάλινο στομάχι, χιούμορ και πείσμα.

Το μυθιστόρημα του Ίρβαϊν Γουελς τα έλεγε ωραία: θα ζούμε στην πρίζα μια ζωή, με «πρέζα» την κατάλληλη για τον καθένα και την καθεμιά και θα νομίζουμε ότι την έχουμε επιλέξει κιόλας. Ο Ρέντον, ο Άρρωστος, ο Τόμι, ο «διαλλεκτικός» Μπέγκμπι και ο σιχαμένος Σπαντ, ήμασταν όλοι εμείς που μεγαλώσαμε. Εκείνοι έβλεπαν τα τρένα, εμείς βλέπουμε τα χρόνια (και τις κρίσεις).

Το ξεδιάντροπο έπος του Ντάνι Μπόιλ επέζησε, παρά τη χημική βυθίλα στην οποία βρέθηκαν οι πρωταγωνιστές του. Στην πραγματική ζωή, πρόλαβε να βάλει μια «άνω τελεία» στον τρόπο ζωής της εποχής και να αλλάξει τις μόδες. Επίσης, άλλαξε και τα soundtracks, όχι μόνο γιατί υπενθύμισε το Lust for Life του Ίγκι Ποπ, που ήταν και το πιο κραυγαλέο του μήνυμα, αλλά γιατί σύστησε στο ευρύ κοινό τους τρομερούς Leftfield και μετά, γκρέμισε τα φράγματα για να τρέξει το Born Slippy των Underworld.

Το Trainspotting επιστρέφει φέτος. Μας παρακινεί να διαλέξουμε επιτέλους κάτι για να σταματήσουμε να διαλέγουμε το χειρότερο για τα παιδιά μας. Οι εξαρτήσεις είναι πλέον διαφορετικές και με τις επικλήσεις στο δοξασμένο παρελθόν, δεν ξορκίζονται.

Οι ήρωες του Μπόιλ και του Γουελς επιστρέφουν και ο χρόνος δεν τους έχει πολυλυπηθεί. Τα στοιχήματα ανεβαίνουν και το Born Slippy παίζει ήδη διαπασών…