Είδαμε το νέο Trainspotting και (σχεδόν) όλα πήγαν καλά

Ας το πάρουμε απόφαση: το ξαναζεσταμένο φαΐ δεν είναι ποτέ τόσο νόστιμο, όσο την πρώτη φορά. Στην εποχή μας, όπου η καπιταλιστική παρακμή στρέφει τις μάζες όλο και περισσότερο στη νοσταλγία και το gentrification, ακόμα και τα «τοτέμ» των γενεών θα υποκύψουν στην γοητεία της εύκολης συναισθηματικής υποβολής. Αυτό έπαθε και το Trainspotting 2. Γύρισε στις ρίζες του και αυτόματα έχασε το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του: ότι δεν μας νοιάζει βρ’ αδερφέ τι έγινε παλιά. Ούτε στο μέλλον μας νοιάζει τι θα γίνει, γιατί το τώρα έχει βγάλει δόντια και μας απειλεί.

Και πάλι όμως, ο Ντάνι Μπόιλ, ο Ίρβαϊν Γουέλς και το παρεάκι καμενιδίων του Έντιμπρα, έχει τον τρόπο του. Είναι πολλές φορές ασύνδετο, πολλές φορές ακόμα ρέπει προς το εύκολο θριλεράκι, η πλοκή της συνωμοσίας παρατραβάει, αλλά, περιμέναμε 20 ολόκληρα χρόνια για να μας πει ο Σπαντ ότι η ζωή του πάει κατά διαόλου λόγω θερινής ώρας (πεσ’τα άνθρωπέ μας), για να πει «cunt» ο Μπέγκμπι, για να ξαναγίνει κάθαρμα ο Σικ Μπόι και να δώσει γραμμή ο Ρέντον: γιατί πράμα πρέπει να διαλέξουμε τώρα ζωή Ρεντ μπόι;

Δεν θα μετανιώσετε βλέποντας το T2. Μπορεί να απογοητευτείτε γιατί ίσως περιμένατε ακόμα ένα μανιφέστο, αλλά μην ξεχνάτε ότι τα μανιφέστα γίνονται τέτοια, όχι μόνο λόγω της οξυδέρκειάς τους, αλλά και από την ταύτιση με την κοινωνική ανάγκη. Και τώρα, οι συνθήκες έχουν ωριμάσει για άλλα πράγματα…