Raindogs: η ποίηση για τους απόκληρους

Στις 30 Σεπτεμβρίου του 1985, ο Τόμας Άλαν Γουέιτς, Τομ για το ευρύ κοινό, ήταν ήδη 36 χρονών και αρκετά παλιός στο κουρμπέτι του ροκ εν ρολ. Ήδη, είχε βγάλει μερικά εξαιρετικά άλμπουμς και έναν άλλο Σεπτέμβριο, δύο χρόνια πιο πίσω, ένα εξαιρετικό, στο Swordfishtrombones.

Η στατιστική λοιπόν, έλεγε ότι δεν θα μπορούσε να βγάλει ακόμα ένα καταπληκτικό δίσκο, κολλητά. Αλλά η στατιστική είναι για τους στατιστικολόγους και όχι για τους ρέμπελους αβαν γκαρντ ροκάδες.

Το Rain Dogs είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της ροκενρόλ ιστορίας και ανάμεσα στους πέντε καλύτερους της δεκαετίας του ’80.

Ο Γουέιτς μαζί με κάτι φίλους του (κάτι φίλοι του Γουέιτς=Κιθ Ρίτσαρντς πχ) έκατσαν και έγραψαν μια ελεγεία για τους απόκληρους, για τις σκοτεινές και ποτισμένες από αλκοόλ μπάρες απανταχού, για μεθυσμένες ταραντέλες, για αλήθειες και ψέματα και γενικώς, για πράγματα που τραγουδιούνται με βραχνές φωνές, βραχνές τρομπέτες και μια ιδέα σκοτεινού μπλουζ.

«Ήταν ένα ήσυχο μέρος, εκτός από το νερό που περνούσε από τους σωλήνες κάθε τόσο. Κάπως σα να είσαι σε κρύπτη» περιγράφει ο ίδιος το υπόγειο στο οποίο ηχογραφήθηκε ο δίσκος, στο Μανχάταν

Το Rain Dogs ήταν το μεσαίο της τριλογίας που ολοκληρώθηκε με το Franks Wild Years. Μέχρι σήμερα, στα 33 του χρόνια πια, είναι ένας δίσκος που πρέπει να έχει ακούσει όποιος-α θεωρεί (και σέβεται) εαυτόν ως ακροατή της καλής μουσικής.