Όταν οι Sonic Youth έπαιξαν βρώμικα

Το 1992, 21 Ιουλίου, 32 συναπτά έτη πριν δηλαδή, οι Sonic Youth είχαν ήδη 6 άλμπουμ το ενεργητικό τους.

Επίσης, είχαν ήδη γράψει το Goo και κυρίως, το Daydream Nation, επανακαθορίζοντας τον post punk ήχο των ‘80s.

Στα ‘90s όμως, υπήρξε το grunge και οι Youth δεν ήταν από τις μπάντες που ακολουθούν το ρεύμα του ποταμού, καθότι μουσικοί σολομοί.

Έτσι λοιπόν, κυκλοφόρησαν το Dirty, δημιουργώντας μια πυρηνική μουσική τριλογία.

Καταρχάς, έφτιαξαν το άλμπουμ με τον Μπουτς Βιγκ, που εκτός από ντράμερ των Garbage, ήταν και παραγωγός σε μια μπάντα από το Σιάτλ, η οποία ένα χρόνο πριν είχε βγάλει ένα δίσκο με τον τίτλο, σε αργκό σύγχρονα τσατ ελληνικά, «δγμτ».

To Dirty λοιπόν είναι ένας από τους κορυφαίους δίσκους του «εναλλακτικού» ροκενρόλ.

Εκτός από τον σκληρό, ξεκούρδιστο ήχο των Sonic Youth όμως, πλέον είχε και το «άγγιγμα» της επιτυχίας, καθώς ο δίσκος ξεπέταγε σινγκλς που ανέβαζαν τη στάθμη αναγνωρισιμότητας του γκρουπ, πάνω από τα underground ίσαλα.

Το 100%, το τρομερό Youth Against Facism (Song Ι hate), το Drunken Butterfly και ίσως το κορυφαίο τους κομμάτι, το Sugar Kane, «πήγανε» το άλμπουμ για πάνω από δύο χρόνια και το οδήγησαν σε μια από τις επικότερες περιοδείες, που αποτυπώθηκε ανάγλυφα στο ντοκιμαντέρ The year punk broke του Ντέιβ Μάρκι (όπου το βρείτε, δείτε το).

Το 100% έδωσε και το πρώτο βίντεο κλιπ της μπάντας, το οποίο το έφτιαξαν οι Τάμρα Ντέιβις και ο Σπάικ Τσόνζι. Αν δεν σας λένε κάτι τα ονόματα, η πρώτη είναι η τύπισσα πίσω από το καλτ αριστούργημα «Μπίλι Μάντισον» και πρώην σύζυγος του Mike D των Beastie Boys, ο δε Τσόνζι είναι ο «Στο μυαλό το Τζον Μάλκοβιτς», Adaptation, Where the Wild things Are. Επίσης, είναι ο τύπος που φιλμάρει, καβάλα σε ένα σκέιτμπορντ, πριν καν εφευρεθεί η πρώτη action camera, ενώ ένας από τους τύπους που εμφανίζεται στο βίντεο κλιπ να σκεϊτάρει είναι ο Τζέισον Λι, που το όνομά του είναι επίσης Ερλ. Τέλος, για να συμπληρωθεί η γενική φασάρα, η Κιμ (Γκόρντον) παίζει με δανεικό μπάσο, του Κιάνου (Ριβς).

Κάπως έτσι δημιουργήθηκε ένας δίσκος που περιέκλεισε το «πνεύμα των 90s», τόσο καλά, όσο το κατάφεραν το Nevermind , το Siamese Dream, η Bossanova των Pixies και το πρώτο των RATM.