Οι Wipers και ο ρεαλισμός

Τον Ιανουάριο του 1980, προς τα τέλη του μήνα, συνέβη ένα τεκτονικό γεγονός. Στη μουσική μεν, αλλά σίγουρα προκάλεσε και κάποια αισθητή δόνηση.

Οι Wipers, μια από τις κορυφαίες μπάντες του πλανήτη, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, το Is this Real?.

Οι Τρεις του Πόρτλαντ, με επικεφαλής τον Γκρεγκ Σέιτζ, έναν από τους σημαντικότερους κιθαρίστες στην ιστορία της μουσικής, κυκλοφόρησαν αυτό δίσκο που έμελλε να διαμορφώσει αντίληψη για τη μουσική, σε πολύ κόσμο και αρχικά, δεν προωθήθηκε καθόλου. Έγινε όμως σημείο αναφοράς για την τοπική κοινωνία, καθώς οι Wipers ήταν μια από τις πρώτες, αν όχι η πρώτη, πανκ μπάντα στο ευρύτερο Όρεγκον και την περιοχή.

«Τρεις τύποι που μπήκαν στο πανκ πολύ εκτός μόδας» έγραφε ο Ρόμπερτ Κρίστγκαου στην κριτική του, προσθέτοντας ότι αυτό που ξεχώριζε τον δίσκο, ήταν τα φωνητικά του Σέιτζ.

Αν θέλετε, μπορείτε να στηρίξετε τον Τύπο με μια συνδρομή εδώ: 

Δεν ήταν μόνο αυτά. Το άλμπουμ περιείχε μεταξύ άλλων το Tragedy, το Mystery, το D-7, το ομώνυμο, το Return of the Rat, το Alien Boy…

Όλα τους θα επηρέαζαν τρομερά μια μουσική γενιά που κατοικοέδρευσε κυρίως στο Σιάτλ. Οι Nirvana ανάγκασαν ουσιαστικά τη Sub Pop να επανεκδώσει το άλμπουμ μια δεκαετία μετά την κυκλοφορία του, όταν διασκεύασαν το Return of the Rat και το D-7 σε ένα tribute άλμπουμ στους Wipers.

Σε μια από τις πολύ σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις του, ο Σέιτζ δήλωνε πριν από τρία χρόνια στο Rolling Stone, σε ένα άρθρο με αφορμή τα 40 χρόνια του Is this Real?: «Αν ήμουν πλούσιος, θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερα κάποια πράγματα, αλλά εκείνες τις μέρες, υπήρχαν πολλοί σεφ που ήθελαν να ανακατέψουν την κατσαρόλα σου. Χαρακτηρίστηκα ‘μαύρο πρόβατο της βιομηχανίας’, μόνο και μόνο επειδή προσπαθούσα να διατηρήσω μια κάποια ανεξαρτησία».

Όντως, το Is this Real?, πέρα από τη μουσική του αξία, δημιούργησε γύρω του και μια καλτ μυθολογία. «Ήθελα να ακουστώ, όχι να με δούνε», συνέχιζε ο μάγιστρος, ο οποίος σήμερα αρνείται πεισματικά να επανασυνδέσει τη μπάντα, θεωρώντας ότι δεν υπάρχει κάποιος λόγος.

Καλά λέει, ακούστε το Is this Real? και αυτά που ακολούθησαν, από τους ανθρώπους που ήθελαν να ακουστούν, όχι να τους βλέπουν.