Ο ευσεβής πόθος των low cost εταιριών

Σήμερα 27 Απριλίου, το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων είχε στην πρώτη του σελίδα ένα ρεπορτάζ που αναφέρει ότι «σημαντική αύξηση παρουσιάζει φέτος η έξοδος των εκδρομέων από τα λιμάνια της Αττικής για τις γιορτές του Πάσχα». Συγκρίνει βέβαια με το 2021, που υπήρχαν ακόμα περιοριστικά μέτρα στις μετακινήσεις, οπότε προκαλεί μια σχετική θυμηδία, αλλά φανερώνει και το πόσο «αγχωμένα» επιστρέφει η Ελλάδα στον post covid τουρισμό…

Ο τουρισμός στην Ελλάδα αναδεικνύεται (κακώς…) σε «οικονομική μονοκαλλιέργεια» και συντελεί στη μεταστροφή του οικονομικού μοντέλου, αλλά δημιουργεί και μια σειρά νέα δεδομένα, απαιτήσεις και στόχους.

Ένας από αυτούς, είναι η «αξιοποίηση του αεροδρομίου Ιωαννίνων» και συν αυτώ βαδίζει η «προσέλκυση low cost εταιριών».

Ο πρόεδρος της Ένωσης Ξενοδόχων Ιωαννίνων και δημοτικός σύμβουλος Στάθης Σιούτης έκανε σήμερα (27/4/22) μια παρέμβαση, με τη μορφή άρθρου, ζητώντας ουσιαστικά τη χρηματοδότηση της θέσπισης low cost δρομολογίων από και προς το αεροδρόμιο Ιωαννίνων.  

Το αίτημα είναι λογικό αλλά και πάρα πολύ δύσκολο, περισσότερο από όσο φαντάζει. Επίσης, οι λύσεις του δεν είναι τόσο απλές, όπως αυτές που απαριθμούνται, όπως για παράδειγμα αυτή που παρουσιάζει και ο κ.  Σιούτης, για χρηματοδότηση των low cost εταιριών από τα «κονδύλια που δεν διατέθηκαν στις τουριστικές εκθέσεις λόγω της πανδημίας».

Ο περιφερειάρχης Αλέκος Καχριμάνης, πριν από μερικές μέρες, ξεκαθάρισε ότι η Περιφέρεια Ηπείρου δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει μια low cost εταιρία, κάτι που εν πολλοίς, ισχύει.

Η Περιφέρεια Θεσσαλίας ωστόσο συνείσφερε με μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ για τη συμφωνία με τη Eurowings, στην Αγχίαλο, σε μια προσπάθεια στην οποία συμβάλλει σημαντικά το Επιμελητήριο Μαγνησίας.

Πάντως, πέρα από το λογικό για συνθήκες ελεύθερης αγοράς επιχείρημα «γιατί να επιδοτηθεί με δημόσιο χρήμα μια ιδιωτική εταιρία;» υπάρχουν και άλλες προϋποθέσεις που δεν ικανοποιούνται μέσα σε ένα καλοκαίρι. Ίσως ούτε καν σε δύο, ειδικά όταν οι προσπάθειες είναι αποσπασματικές και αναλώνονται σε μια γενική «εκστρατεία προβολής» και όχι στη δημιουργία σταθερών δομικών οικονομικών σχέσεων.

Επίσης, μια ιδιωτική εταιρία, ειδικά σε ένα απομακρυσμένο αεροδρόμιο όπως των Ιωαννίνων, δεν «έρχεται για να μείνει» σώνει και καλά. Αυτό έχει αποδειχτεί στο πρόσφατο παρελθόν, όταν η πανδημία ανέκοψε μια προσπάθεια ετών που είχε αρχίσει να καρποφορεί, με επιτυχίες αλλά και πισωγυρίσματα.

Μια μελέτη, την οποία προτείνει η Ένωση Ξενοδόχων αλλά και το Επιμελητήριο Ιωαννίνων, θα πρέπει να συγκεντρώσει όλες τις παραμέτρους και όχι απλά τους κυμαινόμενης σταθερότητας δείκτες «υπάρχουν οι απόδημοι στις τάδε πόλεις» ή «έχουμε φοιτητικό πληθυσμό από το δείνα σημείο». Όσο οι πτήσεις παραμένουν ακριβές, ακόμα και το υπαρκτό θεωρητικά κοινό δεν θα τις στηρίξει μόνιμα. Επίσης, τα «παθήματα» των προηγούμενων ετών θα έπρεπε να έχουν γίνει μαθήματα…

Επιπλέον, για να σταθεροποιηθεί η αεροπορική κίνηση δεν επαρκούν μεμονωμένες επιχειρηματικές εκτιμήσεις για το «πελατολόγιο». Υπό κανονικές συνθήκες το Υπουργείο Τουρισμού θα έπρεπε να κάνει τον μελετητικό σχεδιασμό, αν δεν ήταν ένας οργανισμός με συγκεκριμένη (και επουσιώδη συχνά) δραστηριότητα. Το τουριστικό προϊόν θα πρέπει να είναι η «πρόσκληση», ειδικά σε μια περιοχή που δεν έχει τουρισμό όλο το χρόνο και σε απόσταση 100 χλμ, υπάρχει ένα ιδιωτικό αεροδρόμιο με παγιωμένη κίνηση, που λειτουργεί ανταγωνιστικά.

Τέλος, η επένδυση έχει πάντα ρίσκο, αλλά φέρνει και ανάπτυξη. Το ρίσκο όμως θα πρέπει να το μοιράζονται όλοι οι φορείς και ειδικά, σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις…