Νέος, θα Pixies…

Αν ήσουν ΠΑΣΟΚ το 1989, όλα ήταν βρώμικα. Αν ήσουν αριστερός, όλα (φαινόταν ότι) κατέρρεαν. Αν ήσουν φαντάρος υπηρετούσες 18 μήνες και αν ήσουν ο Μπλακ Φράνσις, ήσουν 60 κιλά (τότε) και έβγαζες το Doolittle, ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας του ’80 και τελικά, όλων των εποχών.

Το 1989 λοιπόν οι Pixies ήταν ο Φρανκ Μπλακ ή Μπλακ Φράνσις, η μια εκ των διδύμων Ντιλ, ο Τζόι Σαντιάγο και ο Ντέβιντ Λάβερινγκ. Είχαν έδρα τη Βοστώνη και έγραφαν μουσική που ο κόσμος την αγαπούσε, γιατί ήταν ένα «ψαγμένο» γκαράζ που δεν χρειαζόταν να έχεις ζήσει τους εφιάλτες του Ρούντι Προτρούντι για να εντρυφήσεις σε αυτό.

 Το Doolittle ήταν το δεύτερο μακράς διάρκειας άλμπουμ τους και κυκλοφόρησε 30 χρόνια πριν, στις 17 Απριλίου του 1989 στην Αγγλία και την επόμενη μέρα, στην Αμερική. Και πούλησε σαν τρελό, χαρίζοντας στη μπάντα μια ανέλπιστη επιτυχία και αναγνωρισιμότητα.

Εκτός από τα αντίτυπα που πούλησε και που ενδεχομένως, τους ζούνε ακόμα, το Doolittle κέρδισε τους πιο δύσκολους μουσικοκριτικούς του πλανήτη. Βέβαια, εκεί βρίσκει και το «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα», καθώς το μεν NME κατέταξε το άλμπουμ στη δεύτερη θέση όλων των εποχών, στις επιλογές των αναγνωστών, το Pitchfork στην 4^η των δίσκων της δεκαετίας και το Rolling Stone στη 227 των 500 καλύτερων άλμπουμ όλων των εποχών.

Οι διακρίσεις δεν ήρθαν άδικα: Monkey gone to heaven, Wave of Mutilation, Gouge away, Debaser και φυσικά, Here comes your man παραμένουν μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του ροκενρόλ. Το αστείο σε όλα αυτά είναι ότι η θεματική των στίχων ήταν από βιβλική μέχρι serial killer-ιστικη, καταστροφική με χαρούμενα ακόρντα, ενίοτε.

Κάπου εκεί, ο Φράνσις, ο οποίος κανονικά ονομάζεται με το εντυπωσιακό Charles Michael Kitteridge Thompson ο Τέταρτος, άρχισε να πλακώνεται με την Κιμ Ντιλ, οπότε το τέλος μιας από τις πιο δημιουργικές περιόδους της μουσικής δεν ήταν πολύ μακριά. Έστω και αν οι Pixies υπάρχουν ακόμα και σήμερα…