Στο «Ρόδον» χύθηκε ιδρώτας

Το Ρόδον άνοιξε σαν σήμερα, το 1987. Από τότε, πέρασαν 30 ολόκληρα χρόνια και άπειρες μπάντες που έμαθαν τον κόσμο μουσική.

Το Ρόδον ήταν στις «κακόφημες» γειτονιές της πόλης που και τότε, τα ίδια λέγανε γι αυτές: «άβατο», «Εξάρχεια» (παρακείμενο ήταν, αλλά όπως και σήμερα, η γειτονιά φτάνει κάπου στην... Κόρινθο), «επεισόδια» κ.λπ, καθώς η φρασεολογία δεν αλλάζει δραματικά, ούτε οι πολιτικές που υπηρετεί. Στη συμβολή σχεδόν της Μάρνη με την Γ’ Σεπτεμβρίου και παλιότερα, ήταν σινεμά. Πρωτεργάτης του χώρου ήταν ο… Φώτης Μπόμπολας, της γνωστής οικογενείας μεγιστάνων (σε επιχειρηματική ύφεση σήμερα) και πρώτος υπεύθυνος, ο Θοδωρής Μανίκας, ο ραδιοφωνικός παραγωγός που εκείνη την εποχή έκανε τρομερές εκπομπές στο ραδιόφωνο του Πειραιά, απογεύματα, με «μελετημένο» ροκ εν ρολ που το ταίριαζε με αποκόμματα εφημερίδων…

Το σχέδιο για το «αθηναίικο Marquee club» υλοποιήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 1987. Στη σκηνή του (κατάμαυρου) club, ανέβηκαν οι Triffids, για δύο μάλιστα βραδιές. Εδώ, υπάρχει και μια διχογνωμία: ποια ήταν η πρώτη μέρα λειτουργίας; Η αλήθεια είναι ότι η γενική πρόβα έγινε στις 5 Νοεμβρίου, με τους Yeah! των Γιαννούτσου-Ντρενογιάννη-Πανταζή και διάφορους μη εξαιρετέους (Πουλικάκος πχ.). Αλλά η επίσημη έναρξη, ήταν στις 6 του μήνα και σε ένα βαθμό, παρότι έβαζε την «πινέζα» στον τρόπο που ο κόσμος άκουγε (και μάθαινε) μουσική, δεν προλεγόταν η καταιγίδα που θα ακολουθούσε:

Στο «Ρόδον» χύθηκε ιδρώτας, σπάσανε γυαλιά μυωπίας και ανθρώπινα μέλη σε stage divings, από ένα κοινό που διψασμένο για μουσική (και κουρασμένο από το Σπόρτινγκ όπου γίνονταν από live μέχρι εκδηλώσεις για ό,τι μπορείς να φανταστείς), ήταν αποφασισμένο για όλα.

Η σκηνή «σήκωσε» τρομερές μπάντες, όπως τους Ramones (τη μια με επική σκουπιδομαχία έξω από το κλαμπ, εν μέσω μεγάλης απεργίας), τους Damned, τους Residents, ίσως στην πιο σημαντική συναυλιακά στιγμή του χώρου, τους Gun Club και τους Cramps, με τον Λαξ Ιντίριορ να κινδυνεύει με αυτοστραγγαλισμό με μικρόφωνο και την Πόιζον Άιβι να στοιχειώνει τα εφηβικά όνειρα, o Cave σε κολασμένες μεταπάνκ (ναι, μεταπανκ) βραδιές και τα προσωπικά favorites: ο Iggy Pop σε βραδιά όπου το γεγονός ότι έμεινε τσίτσιδος, ήταν το πιο ήπιο που συνέβη, οι Pixies, στη βραδιά του Doolittle και οι Τρύπες, κάπου το '92, σε μια από τις αρκετές εμφανίσεις τους.

Αλλά και πολλές ακόμα βραδιές: από το έπος των Motorhead το ’90 και τον Λέμι σηκωτό απέξω και τους Sepultura να φτάνουν στο χώρο στο σημείο θραύσης του, το ’92.

Ο Έρικ Μπέρντον, αυτός ο τρομερός τύπος-ηγέτης των Animals, κάπου στο τέλος της (επικής) βιογραφίας του «Χωρίς παρεξήγηση» αναφέρει: «Θυμάμαι ότι πλησίαζε η λήξη της τουριστικής σεζόν και τα πράγματα είχαν αρχίσει να καλμάρουν κάπως. Ωστόσο, οι συναυλίες μας ήταν καταπληκτικές. Είχαμε παίξει στο κλαμπ ‘Ρόδον’, ίσως το καλύτερο κλαμπ που έχω παίξει σε όλο τον κόσμο». Και το είπε ο τύπος που έχει παίξει down in Monterey…

 To «Ρόδον» πέρασε από όλα τα στάδια, μέχρι και της «ελληνικής λαϊκής σκηνής», για να κλείσει τελικά στις 19 Μαΐου του 2005. Ήδη, είχαν ξεκινήσει σχεδόν παράλληλα και άλλοι χώροι, όπως το (πιο αγαπημένο) Αν club, που σήμερα είναι το παλιότερο πλέον. Αλλά η σπορά, είχε ήδη γίνει…