Ο Φρανκ Μπλακ ή Μπλακ Φράνσις και οι αντιήρωες της εφηβείας

Πριν από 53 χρόνια τέτοια μέρα, γεννήθηκε ο Τσαρλς Μάικλ Κίτριτζ Τόμπσον ο 4^ος. Μπορεί ο σιδηρόδρομος να μη λέει τίποτα στους νεότερους, δεν λέει όμως ούτε στους παλιότερους, γιατί τον γνώρισαν ως «Φρανκ Μπλακ» ή και «Μπλακ Φράνσις».

Ο φυσικός ηγέτης των Pixies, στην έκτη δεκαετία της ζωής του, είναι η προσωποποίηση της εφηβείας που εξελίχθηκε σε αγχωμένη μεσηλικία. Μέσα σε τρία χρόνια, στο πανεπιστήμιο, αποφάσισε να πάει Εράσμους (το αντίστοιχο αμερικάνικο δηλαδή), να μάθει ισπανικά, να παρατήσει το πανεπιστήμιο και τελικά, να φτιάξει τους Pixies με το συμφοιτητή του Τζόι Σαντιάγκο και την Κιμ Ντιλ, την τύπισσα που απάντησε σε μουσική αγγελία για μπάσο, χωρίς να έχει παίξει ποτέ μπάσο.

Οι Pixies γρήγορα μπήκαν στον «κύκλο των ψαγμένων», παίζοντας μαζί με τους (τις) Throwing Muses και κέρδισαν ένα συμβόλαιο, που έφερε το πρώτο τους άλμπουμ, το Surfer Rosa. Αν δεν σας λέει πολλά το όνομα, τότε θα σας πει η τελευταία σκηνή του Fight club και το Where is my mind? Η συνέχεια ήταν ονειρεμένη για τους φανς και αρκούντως μυστήρια για το γκρουπ. Ο Μπλακ έγραφε τη μια επιτυχία μετά την άλλη, τα live ήταν χειμαρρώδη, αλλά η μπάντα διαλυόταν και ξαναφτιαχνόταν με ρυθμούς πινγκ πονγκ, όπως περίπου έβαζε και έχανε κιλά ο Μπλακ.

Η δεκαετία του ’90 ήταν δικιά τους, καθώς ό,τι έβγαζαν είχε τουλάχιστον δύο ή τρία τρομερά κομμάτια: Dig for Fire, Velouria, Here comes your man κ.α.

Μόνιμο σημείο αναφοράς, ο Μπλακ, μια προσωποποίηση του εφηβικού και μετεφηβικού αντιήρωα που όσο και να το προσπαθήσει, δεν θα γίνει ποτέ σύμβολο. Αλλά θα έχει γράψει μερικά από τα πιο ωραία κομμάτια στην ιστορία της μουσικής.