Mama was queen of the mambo…

Μέχρι το 1995, ο Μανού Τσάο ήταν μέλος της τρομερής οικογενειακής κολεκτίβας των Mano Negra, που είχαν ξεσηκώσει κάνα δυο φορές το «Ρόδον» στις αρχές της δεκαετίας του ’90, παίζοντας ακόμα και… ποδόσφαιρο στη σκηνή.

Έτσι και αλλιώς, πάντα τους άρεσε η μπάλα και λάτρευαν τον άγιο Μαραντόνα…

Το 1995 είχε έρθε η ώρα για τον Χοσέ Μανουέλ Αρτούρ Τσάο, που γεννήθηκε στο Παρίσι, καταγόμενος από την Ισπανία. Ο πατέρας του και ο παππούς του είχαν διωχθεί από τη χούντα του Φράνκο και η οικογένεια κατέφυγε στη Γαλλία.

Το 1998 λοιπόν, ο Μανού έβγαλε το πρώτο του σόλο άλμπουμ, που έμελλε να γίνει η μουσική επένδυση για πράγματα που ξέφευγαν από το στενό πλαίσιο της μουσικής.

Το Clandestino, σίγουρα το καλύτερό του άλμπουμ και μια δημιουργία αναφοράς για όλα τα fusion μουσικά είδη, θα ήταν και μεγάλη εμπορική επιτυχία και θα διαμόρφωνε ένα κοινό «εναλλακτικό», που σε λίγα χρόνια θα πίστευε ότι μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο με καλές προθέσεις.

Δεν τα κατάφερε.

To Clandestino έμεινε στην ιστορία όμως για τους «πιαστικούς» ρυθμούς του και τα λιγότερα σκα ξεσπάσματα, τις πολλές επιρροές από τη νοτιοαμερικάνικη μουσική και κοινωνία και πάνω από όλα για το «Bongo bong».

Ήταν η εκδοχή του Τσάο στο ισοπεδωτικό αντίστοιχο κομμάτι των Mano Negra από το «King of Bongo», πιο γλυκό και πολύγλωσσο.

Ο δίσκος είχε και άλλες επιτυχίες όπως το Mentira και το ομώνυμο, που έδωσε το όνομά του ακόμα και σε… πολιτικά σχήματα στο πανεπιστήμιο. Στην ηχογράφηση ακούγονται μεταξύ άλλων διάφορα κομμάτια, μεταξύ των οποίων και ο Υποκομαντάντε Μάρκος των Ζαπατίστας, αυτοπροσώπως.

Ο Μανού Τσάο είναι πλέον (σχεδόν) μόνιμος κάτοικος Ελλάδας και οι μουσικές του, παρότι δεν είναι τόσο συχνές, συνεχίζουν να συντροφεύουν τον κόσμο που τις αγάπησε και εκφράστηκε μέσω αυτών, πριν από 21 χρόνια…