Γνωρίζουμε πολλά, αλλά πράττουμε το λάθος…

Το «Μικρό Πόνι», η παράσταση της Σοφίας Καραγιάννη στο έργο πολυβραβευμένου ισπανού συγγραφέα Πάκο Μπεθέρα με τους Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο και Ρηνιώ Κυριαζή, δεν είναι άγνωστη στο γιαννιώτικο κοινό. Είχε ανέβει πριν από περίπου δύο μήνες, αλλά τώρα επανέρχεται στο «Καμπέρειο», στις 27-29 Απριλίου. Η πρωταγωνίστρια, Ρηνιώ Κυριαζή, μιλάει στον «Τύπο» για το έργο, για τους λόγους που το έχουν αναδείξει τόσο γρήγορα στο θεατρικό σύμπαν, αλλά και για το πρόβλημα που πραγματεύεται.

Τι τόσο ιδιαίτερο έχει το Μικρό πόνι, Που σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα από τη συγγραφή του, μεταφράζεται και ανεβαίνει σε διάφορες σκηνές ανά τον κόσμο;

Ο Πάκο Μπεθέρα εμπνευσμένος από πραγματικά γεγονότα γράφει ένα έργο για ένα παιδί. Δεν το εμφανίζει στη σκηνή, έτσι ο πρωταγωνιστής γίνεται στη φαντασία μας ο καθένας από μας, γίνεται το παιδί μέσα μας. Οι γονείς από την άλλη τους οποίους εκθέτει με τρόπο βαθιά αληθινό και σκληρό, γίνονται ο καθρέφτης των συμπεριφορών μας ως ενήλικες. Τους παρακολουθούμε να διαπράττουν τα μεγάλα και ασυγχώρητα λάθη τους παγιδευμένους μέσα στη δίνη του φόβου. Διακρίνουμε φόβους οικείους, ευχόμαστε κάθε στιγμή πως δεν θα πέσουν στις παγίδες που εμείς, απ' έξω - θεατές, εύκολα διακρίνουμε. Ελπίζουμε πως η μεταμόρφωσή τους που συντελείται με καθυστέρηση θα καταφέρει να τους σώσει, αυτούς και το παιδί τους, θα καταφέρουν να προλάβουν. Τελικά αυτό μας παρακινεί να τρέξουμε να προλάβουμε εμείς, τις δικές μας ζωές.

Είναι ενδεικτικο/αντανακλαστικό των σύγχρονων προβλημάτων στις ανθρώπινες σχέσεις το έργο;

Οι ήρωες του έργου δεν ζουν μια εύκολη ζωή, παλεύουν να επιβιώσουν οικονομικά, κοινωνικά, συναισθηματικά σ' έναν δύσκολο κόσμο. Μέσα στην καθημερινή αγωνία τους να φροντίσουν το παιδί τους δεν έχουν χώρο και χρόνο να το αφουγκραστούν . Εδώ υπάρχει το παράδοξο: γνωρίζουμε πια πολλά για τις μεταξύ μας σχέσεις, για τις ευθύνες των γονιών προς τα παιδιά, για τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά μας, διαβάζουμε πολλά, λέμε πολλά. Πράττουμε όμως συνεχώς το λάθος, αγκυλωμένοι, ανελεύθεροι, γεμάτοι ενοχές. Δεν έχουμε τρόπο να αναπνεύσουμε, να αφουγκραστούμε καμιά πληροφορία. Είμαστε αιώνια κουρασμένοι.

Βλέποντας την υπόθεση του έργου από τη σκοπιά της παιδαγωγού, πώς προσεγγίζει ζητήματα όπως η θέση του παιδιού στη σχολική διαδικασία;

Ο συγγραφέας κατακεραυνώνει το σχολικό σύστημα, στο έργο ο Λουίσμι δεν συναντά ούτε έναν καλό δάσκαλο, ψυχολόγο, διευθυντή, ούτε έναν συμπονετικό μαθητή, ούτε έναν φίλο. Κανείς δεν αντιστέκεται στη στοχοποίηση του, ούτε καν οι γονείς του. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους θέλει να τη σκαπουλάρει. Από τη στιγμή που βάλαμε σε κάποιον μια ταμπέλα δεν ξεφεύγει από αυτή ποτέ και με τίποτα. Δυστυχώς αυτό βλέπω παντού, λίγοι παλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις αλλά η δύναμη της κατηγοριοποίησης είναι αδυσώπητη.

Ο εκφοβισμός, κοινωνικός, σχολικός κ.λπ είναι μια «καινούργια ανακάλυψη» ή ένα χρόνιο πρόβλημα που επιδρά στους ανθρώπους; Υπάρχουν εύστοχες γενικά «προσεγγίσεις» του, μέσα από την τέχνη, που συνάμα μπορεί να είναι και απελευθερωτικές για το θύμα;

Πάντα υπήρχε, σε όλες τις εποχές ο αποδιοπομπαίος τράγος, ο τρελός του χωριού, ο Φαρμακός που απορροφούσε και απορροφά όλη μας την κακία. Και η συμπόνια μας ακόμη είναι αφ' υψηλού. Το ότι ονομάσαμε κάτι π.χ. bulling, δεν σημαίνει ότι το λύσαμε, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Ακόμα δεν ξέρουμε για τί ακριβώς μιλάμε. Το παιχνίδι των παιδιών πρέπει να γίνεται ελεύθερα κι όχι κάτω από το καχύποπτο μάτι ενός ενήλικα που νομίζει πως ξέρει πώς να αποτρέψει το bulling ενώ ο ίδιος το δημιουργεί ή το παρακινεί. Οι δικές μας παροτρύνσεις γεμάτες συντηρητισμό πάνω από τα κουβαδάκια είναι γελοίες, το διαπιστώνει κανείς με μια βόλτα στην παιδική χαρά. Αλάνα βέβαια δεν μπορεί να υπάρξει, ο κόσμος έχει αλλάξει, κανένας γονιός δεν μπορεί πια να αφήσει το παιδί του ξυπόλητο το καλοκαίρι μέχρι τις δώδεκα και να φωνάζει απ' το μπαλκόνι, η αθωότητα έχει χαθεί ανεπιστρεπτί αλλά ίσως λίγο να προσπαθήσουμε να μην προβάλουμε μόνο φόβο, το ότι εμείς υποφέραμε δεν μας δίνει το δικαίωμα. Τα παιδιά μάς αντιγράφουν, μας αγαπάνε απόλυτα, θα κάνουν τα πάντα για να μας δουν ευτυχισμένους, ακόμα -ακόμα θα μας αδειάσουν τη γωνιά. Ο κόσμος για κάποιους δεν έχει χώρο είναι ήδη πολύ κατασκευασμένος για τους χωρέσει.

Μακάρι όποιος υποφέρει να έχει πρόσβαση στην τέχνη, η παρηγοριά μπορεί να είναι μεγάλη, μια συνάντηση με κάτι μπορεί να είναι λυτρωτική. Δεν έχουμε όμως προσεγγίσει το μεγάλο κοινό, αυτός είναι ο καημός μας, δεν μπορούμε, είναι πολύ δύσκολο, δεν θέλουμε να παίζουμε μόνο για τους φιλότεχνους, αυτοί είναι ήδη έτσι κι αλλιώς πιο υποψιασμένοι- δεν μπορούμε να σπάσουμε την απομόνωση κάποιων ανθρώπων μόνο η τηλεόραση μπορεί να το κάνει αλλά είναι γεμάτη σκουπίδια, ίσως η μουσική...

info

Το μικρό πόνι, του Πάκο Μπεθέρα

27-28-29 Απριλίου, Καμπέρειο

21.30 (εκτός Κυριακής, 19.30)

Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη

Παίζουν: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος και Ρηνιώ Κυριαζή