Φλου, φίλε μου όλα είναι φλου…

Τον Μάιο του 1979 και όχι του 1978 που αναγράφουν τα εξώφυλλα της πρώτης κοπής του δίσκου, έμελλε να κυκλοφορήσει ένας από τους επιδραστικότερους και πιο σημαδιακούς δίσκους του ελληνικού ροκενρόλ: Το Φλου, των Σπυριδούλα.

Οι δύο Σπυρόπουλοι της κιθάρας, ο αξέχαστος Νίκος και ο Βασίλης, το 1977 είχαν ήδη μερικές από τις συνθέσεις του δίσκου έτοιμες. Από τον Σεπτέμβριο εκείνου του χρόνου, παίζουν κυρίως διασκευές, από Velvet μέχρι Stones και κάπου μεταξύ Εξαρχείων και Λέλας Καραγιάννη στην Κυψέλη, η μπάντα φτιάχνει το δικό της «οικοσύστημα».

Το Νοέμβριο του ’77 κατά τας γραφάς, ο Δημήτρης Πουλικάκος βλέπει τη «Σπυριδούλα» στην «Κνωσό» ένα κινηματοθέατρο και προτείνει στον Παύλο Σιδηρόπουλο να συναντήσει τους Σπυρόπουλους, όπερ και εγένετο.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Τα πρώτα κομμάτια που ηχογραφήθηκαν ήταν το «Ξέσπασμα», ένα παλιότερο κομμάτι του Σιδηρόπουλου από την εποχή των «Δάμων και Φιντίας», μαζί με τον Δεληγιαννίδη.

Από τις ηχογραφήσεις πέρασε κόσμος και λαός: ο πιο πολύτιμος Δημήτρης του ελληνικού ροκενρόλ, ο Δημήτρης Πολύτιμος που δεν υπάρχει πια από πέρυσι το καλοκαίρι, οι Ανδρέας Γκαβογιάννης, Μάκης Παπαθεοδώρου, Γιάννης Φαναριώτης, Δημήτρης Λεονταρίδης στα πνευστά, ο Νίκος Πολίτης, ο Τόλης Μαστρόκαλος και ο Αντρέας Μουζακίτης που είναι και μόνιμοι στο γκρουπ, η Δήμητρα Γαλάνη για τα φωνητικά στην «Ώρα του stuff» κ.α. Την παραγωγή έκαναν ο Θόδωρος Σαραντής και ο Μάνος Ξυδούς.

Και έτσι, βγήκε αυτό το θαύμα της εποχής του: το Φλου.

Τα ριφ του κιθαριστικού διδύμου συνάντησαν τις φωνητικές γραμμές του Σιδηρόπουλου, ενώ τα πνευστά έδωσαν μια «σόουλ απόχρωση» όπου εμφανίζονταν. Το αποτέλεσμα ήταν η μουσική που ακούς στα κατάβαθα του μυαλού σου για πάντα όταν βλέπεις λέξεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσεις κάπου «φλου» και έστω για μερικά δευτερόλεπτα να μην παίξει στο κεφάλι σου η εισαγωγή.

Ο δίσκος έγινε δεκτός διθυραμβικά σχεδόν από τον μουσικό Τύπο της εποχής και μέτρια από την αγορά. Πούλησε γύρω στα 5.000 αντίτυπα τα πρώτα χρόνια και λίγους μήνες αργότερα, ο Παύλος έφυγε από το γκρουπ.

Το Φλου όμως δεν ήταν πια κανενός, όπως ο ίδιος θα έλεγε αργότερα για την τέχνη και το προϊόν της.

Ήταν όλου του κόσμου…