Ένα εικαστικό χωριό, ένα συμπόσιο και μια μουσική βραδιά

Το Ελληνικό στα Κατσανοχώρια θα μπορούσε να είναι ένα χωριό όπως όλα τα άλλα της Ηπείρου. Αυτό που το διαφοροποιεί όμως, είναι ο εικαστικός μανδύας με τον οποίο έχει «ντυθεί», χάρη στον γλύπτη και ομότιμο καθηγητή της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Θεόδωρο Παπαγιάννη. Όλο το χωριό έχει αγκαλιάσει το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης «Θ. Παπαγιάννης» στο παλιό δημοτικό σχολείο, στην καρδιά του οικισμού. Για τα όσα συμβαίνουν σε αυτόν τον χώρο, ο επισκέπτης παίρνει μια πρώτη «γεύση» μόλις αφήνει στα δεξιά του τη 2η επαρχιακή οδό Ιωαννίνων-Πραμάντων. Η διαδρομή μέχρι το Ελληνικό, είναι γεμάτη με γλυπτά, τα οποία έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία οκτώ χρόνια.  Φωτιζόμενα πια, ξεπροβάλλουν σε κάποια στροφή, σε κάποιο πλάτωμα, ανάμεσα από τα δέντρα.

Κυριακή απόγευμα, και το μουσείο έχει φορέσει τα καλά του λόγω του συμποσίου γλυπτικής που διοργανώνεται κάθε χρόνο στα τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου, με διοργάνωση παράλληλων πολιτιστικών εκδηλώσεων. Το χωριό ετοιμάζεται να υποδεχθεί τους επισκέπτες για την κυριακάτικη μικρή συναυλία. Όσο οι μουσικοί ετοιμάζονται, ο Θεόδωρος Παπαγιάννης βρίσκεται επί το έργον. Με την ένταση της δημιουργίας, καταπιάνεται με το νέο του έργο, τον «Βοσκό», ένα γλυπτό αφιερωμένο στους κτηνοτρόφους της περιοχής, το οποίο πρόκειται να παρουσιάσει την Τρίτη 22 Αυγούστου στην Πράμαντα. Δίπλα από τον μεγάλο πλάτανο στην αυλή του μουσείου, όπου βρίσκονται διάσπαρτα διάφορα γλυπτά, συγκολλάει τις βέργες, μαζί με τους βοηθούς του. Η δημιουργία σταματάει… προς το παρόν. Οι λεπτομέρειες αφήνονται για την επόμενη μέρα. Ήρθε η ώρα για τον κ. Παπαγιάννη να αναλάβει έναν άλλον ρόλο: του ξεναγού. 

Λίγη ώρα πριν την έναρξη της μουσικής  βραδιάς, οι επισκέπτες μαθαίνουν για το παλιό δημοτικό σχολείο (στο οποίο κάποτε ο ίδιος πήγαινε, με άλλους 170 μαθητές) που έγινε μουσείο, για τα έργα τέχνης, για όλα όσα εμπνέουν τον γλύπτη και τη φιλοσοφία που διακατέχει το στήσιμο των εκθεμάτων. Όση ώρα κάνει την ξενάγηση στους χώρους του μουσείου, ο λόγος του γλύπτη όλο και επιστρέφει στην αρχή: στη φύση. Πολλά από τα έργα του, είναι φτιαγμένα από υλικά της φύσης αλλά και από υλικά που προορίζονταν για τα σκουπίδια. Στα έργα του «παντρεύεται» η οικολογία με την τέχνη, το ανακυκλώσιμο υλικό με τη δημιουργία.

Οι πρώτες νότες «προειδοποιούν» για την έναρξη της εκδήλωσης: Ο Κώστας Λεοντάρης στο βιολί, η Αναστασία Σταύρου στο πιάνο και η Όλγα Μπαλωμένου με την πολύ ωραία φωνή της. Στην άκρη του υπαίθριου γλυπτικού πάρκου, λοιπόν, μια άλλη τέχνη, αυτή της μουσικής, με τους τρεις συμπράττοντες να ερμηνεύουν έργα του Χατζιδάκι, του Σουγιούλ, του Αττίκ, του Θεοδωράκη.

Κατά τις επόμενες μέρες του συμποσίου, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις θα συνεχιστούν (δείτε το πρόγραμμα εδώ), ενώ συνεργάτες και παλιοί μαθητές του κ. Παπαγιάννη θα δημιουργήσουν τα δικά τους γλυπτικά έργα, τα οποία θα έρθουν να προστεθούν στον αύλειο χώρο του μουσείου αλλά και στη διαδρομή προς τη Μονή Τσούκας. Στο μέλλον δε, σύμφωνα με τον κ. Παπαγιάννη, φιλοδοξία του καθιερωμένου πια συμποσίου γλυπτικής είναι να τοποθετηθούν γλυπτά και σε διαδρομές προς άλλα χωριά της περιοχής.