Ακόμα και οι Stones ματώνουν…

Το Let it Bleed ήταν το όγδοο άλμπουμ των Rolling Stones, το 1969, αυτό που ξεκίνησε μια πραγματικά εξωκοσμική δημιουργικά τριάδα δίσκων.

Πριν από 50 ολόκληρα χρόνια λοιπόν, οι Stones ήταν στα πρόθυρα διάλυσης. Ο φυσικός τους αρχηγός Μικ Τζόουνς ήταν σε περιδίνηση ουσιών και πρακτικά, δεν μπορούσε να πιάσει κιθάρα στα χέρια του από τις αρχές του ’69 κιόλας. Ο Τζόουνς βρέθηκε νεκρός στην πισίνα του, στις 3 Ιουλίου του 1969 και η μπάντα θα προχωρούσε με τον Κιθ Ρίτσαρντς ανέλαβε σχεδόν όλες τις κιθάρες, μαζί με έναν τύπο που ήρθε από το μεγάλο κιθαριστικό σχολείο του Τζον Μέγιαλ, τον Μικ Τέιλορ.  

Όλα αυτά ήταν κάπως σχετικά, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι για το συγκεκριμένο άλμπουμ, παίξανε μεταξύ άλλων ο Ράι Κούντερ, ο Λίον Ράσελ, ο Μπόμπι Κις, ο Ίαν Στιούαρτ κ.α.

Οι μακρές ηχογραφήσεις του Let it Bleed πέρασαν από χίλια κύματα. Πρώτα, απολύθηκε ο Τζόουνς, ωστόσο συμμετέχει στις ηχογραφήσεις, καθώς αυτές ξεκίνησαν ήδη πριν από την κυκλοφορία του προηγούμενου άλμπουμ της μπάντας, Beggars Banquet. Μετά, τις μέρες που ήταν να κυκλοφορήσει, πέθανε ο Τζόουνς.

Το συγκρότημα είχε προσεγγίσει μεταξύ άλλων τον Μάουριτς Έσερ, τον άνθρωπο με τις «μαθηματικές» αρχιτεκτονικές (και ατέρμονες) αναπαραγωγές, αλλά αυτός αρνήθηκε να κάνει το εξώφυλλο.

Ο δίσκος κατάφερε μέχρι και να εκθρονίσει για λίγες μέρες το Abbey Road που είχε επίσης κυκλοφορήσει εκείνο τον καιρό, από τις πρώτες θέσεις των charts.

Εκτός από τη μαγική ικανότητα που, λίγη από αυτή, οι Stones τη διαθέτουν ακόμα, να παίρνουν δηλαδή ένα απλό μπλουζ και να το μετατρέπουν σε ψυχική ουσία, το Let it Bleed είχε δύο ακόμα λόγους για να θεωρείται, απόλυτα δίκαια, ένα από δέκα καλύτερα άλμπουμ του ροκ εν ρολ.

Ο ένας είναι το You can’t always get what you want, το χορωδιακό, αλλά και γλυκόπικρο τελευταίο κομμάτι του δίσκου και ο άλλος, είναι το κορυφαίο τραγούδι όλων των εποχών: Το Gimme Shelter που ανοίγει το δίσκο είναι ένα ποίημα απλότητας, μουσικής και στιχουργικής, που «πιάνει» όμως την ανθρώπινη αγωνία και την αδυναμία, με μοναδικό τρόπο. Και όμως, αυτό που μπορεί να «φορεθεί» πλέον ως μουσική επένδυση σε κάθε κομβική στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας, ο Ρίτσαρντς το έγραψε επηρεασμένος από τη ζήλεια του, γιατί η Ανίτα Πάλεμπεργκ, τότε κοπέλα του, γύριζε με τον Τζάγκερ το «Performance», καθώς και από μια ισχυρή καταιγίδα…