666: Εκεί που συναντήθηκε όλος ο κόσμος

Τον Ιούνιο του 1972, 50 χρόνια πριν δηλαδή, μια ελληνική μπάντα μάρκαρε ανεξίτηλα την παγκόσμια μουσική και ειδικά το prog rock: Οι Aphrodite’s Child θα κυκλοφορούσαν το τρίτο και τελευταίο άλμπουμ τους, το αποκύημα του Vangelis Παπαθανασίου που πέθανε πριν από μερικές μέρες και του Κώστα Φέρρη βασικά, το οποίο θα συγκέντρωνε το ελληνικό ανφάν γκατέ του Παρισιού, στον πέμπτο χρόνο της ελληνικής χούντας: Γιάννης Τσαρούχης, Ειρήνη Παππά και φυσικά την υπόλοιπη μπάντα: Τον Αρτέμη Ρούσσο στα φωνητικά, που τον φώναζαν Ντέμη, τον Silver Κουλούρη στην κιθάρα και τον Λουκά Σιδερά στα τύμπανα.

Μπορείτε να στηρίξετε τον Τύπο με.μια συνδρομή ή δωρεά, εδω:

Το 666 έμελλε να γίνει ένα διπλό άλμπουμ όπου θα συναντιούνταν και άλλοι που σήμερα, τα ονόματά τους μπορεί να μη λένε πολλά (κακώς): Για παράδειγμα, ο Χάρης Χαλκίτης, ένας από τους πιο σημαντικούς διαχρονικά έλληνες «πνευστούς» ή ο Τζιόρτζιο Γκομέλσκι που υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους κινηματογραφιστές και παραγωγούς (με δουλειές μεταξύ άλλων, με τους Soft Machine, Μπράιαν Όγκερ, Gong κ.α.) του κινήματος της «αντικουλτούρας». Κάπου ανάμεσα στα release parties και το γενικό κλίμα, υπήρχε και ο Σαλβαντόρ Νταλί.

Το 666-The Apocalypse of John, 13/18 δεν θα μπορούσε να ήταν ένα τυχαίο άλμπουμ, λοιπόν. Ο Φέρρης τω καιρώ εκείνω πάθαινε την πλάκα του με το Ρασομόν (παρεμπιπτόντως, οι μισοί μηχανικοί ήχου ήταν Γιαπωνέζοι στον δίσκο) και το Killing (του Κιούμπρικ), καθώς και με το Sgt Pepper’s αλλά και το Tommy.

O Παπαθανασίου από την άλλη ήταν κυριολεκτικά χείμαρρος synths, σε ένα κατά βάση instrumental άλμπουμ, με περίπου το ένα τρίτο του να έχει στίχους. Ευτυχώς, τα πιο «προσιτά» κομμάτια του δεν πέρασαν απαρατήρητα και «τράβηξαν» την υπόλοιπη παραγωγή. Τo Four Horsemen για παράδειγμα που ήταν το πιο γνωστό του δίσκου, ήταν πριν το Lamb και το Seventh Seal, μια χαωτική, όσο και υπέροχη μουσική ακολουθία.

Ο δίσκος ξεκινάει με το The System και μια χορωδία που απαγγέλλει… Άμπι Χόφμαν: «We got the system to fuck the system».

Οι Aphrodite’s Child είχαν πάψει να είναι το μπαρόκ συγκρότημα που διασκεύαζε τα οργανικά του Γιόχαν Πάχεμπελ (βλ. Rain and tears) και είχε εξελιχθεί στο θηρίον της (μουσικής) αποκαλύψεως που είχε τελικά την ιδέα να μεθερμηνεύσει τη βιβλική καταγραφή, σε μια εκδοχή αντικουλτούρας, στο τότε σήμερα της μπάντας και της κοινωνίας.

Σήμερα, 50 χρόνια μετά και με τους εναπομείναντες συντελεστές στα 70+ να έχουν κάνει μερικά από τα μικρά μουσικά θαύματα του κόσμου μας (ακούστε δίσκους του Χαλκίτη ή τις δουλειές του Σιδερά και του Κουλούρη και θα καταλάβετε), δεν νοείται η δήλωση «ακούω μουσική», χωρίς έστω μια γεύση από το «666»…

Όσο για τον Vangelis, τα λόγια περισσεύουν, καθώς υπήρξε ο πιο σημαντικός οργανίστας και συνθέτης του ευρωπαϊκού στερεώματος, πλάι στον Μωρίς Ζαρ (και πάνω από τον Ζαν-Μισέλ) και δίπλα σε τύπους όπως ο Κιθ Έμερσον, o Γιάν Χάμερ και ο Τόνι Μπάνκς. Όχι μόνο στις οσκαρικές και εμπορικές στιγμές του, αλλά και στις «κρυφές», μετά τα πρώτα 5 λεπτά των κομματιών…