50 χρόνια εδώ

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι πια 50 χρονών. Δεν είναι ακριβώς μια «γιορτή της νιότης» και αγγίζει τα πεπερασμένα ανθρώπινα όρια για πολλούς και πολλές που την έζησαν από κοντά.

Από δίπλα.

Από μέσα.

Πενήντα χρόνια είναι μια ολόκληρη ζωή. Πενήντα χρόνια αρκούν για να κάνεις κάμποσα πράγματα.

Δεν αρκούν όμως για να ξεχάσεις.

Σήμερα, η έννοια της εξέγερσης αναζητάει και η ίδια ξανά το νήμα της ιστορίας και της έκφρασης. Πλέον, δεν αρκεί να λέμε ότι «τα αιτήματα του Πολυτεχνείου είναι ξανά επίκαιρα». Στην πραγματικότητα ποτέ δεν σταμάτησαν να είναι.

Σήμερα όμως, η «κανονικότητα» τα απειλεί. Ό,τι δεν κατάφερε μισόν αιώνα τώρα η καταστολή, η λήθη, η εκμετάλλευση της μνήμης και του γεγονότος, το απειλεί η «κανονικότητα». Η εξουσία σήμερα είναι εχθρική στην ουσία και το μήνυμα της εξέγερσης του Νοέμβρη, φοβισμένη μέσα στη φαινομενικά ακλόνητη ισχύ της.

Η ελευθερία έχει όμως ένα τρομερό χαρακτηριστικό: όσο περισσότερο την περιορίζεις, όσο τη σπας σε μικρά-μικρά κομματάκια, έχει την τάση να συγκεντρώνεται σε αυτό, το πιο μικρό από τα κομμάτια και να σε περιμένει εκεί.

«Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μέχρι την τελευταία στιγμή, ήταν άτομα με τις γροθιές υψωμένες. Και όταν μπήκε το τανκ, έπεσαν προς τα πίσω…» έλεγε ο Τάσος Κατιντσάρος -που δεν είναι πια σε αυτό τον κόσμο- μια από τις σημαντικές, ευγενικές και μάχιμες μορφές της Αριστεράς, στην καταγραφή του Ιάσονα Χανδρινού στο βιβλίο «Όλη νύχτα εδώ».

Έτσι και η εξέγερση είναι 50 χρόνια εδώ.

Μεσήλικας και νέα μαζί.

Ανεκπλήρωτη, παρεξηγημένη, γοητευτική και εμπνευστική.

Παρελθόν, παρόν και μέλλον, ταυτόχρονα.

Διαβάστε όλο το αφιέρωμα στο ειδικό επετειακό τεύχος, στο Εξώφυλλο

(οι φωτογραφίες του Αριστοτέλη Σαρρηκώστα εκτίθενται στο PPC, ΚΑ' Φεβρουαρίου 184)