To 1989 (γνωστό και ως «βρώμικο») είχαν συμβεί πάρα πολλά σημαντικά μουσικά γεγονότα.
Ένα από αυτά ήταν το Disintegration, το όγδοο άλμπουμ των Cure και του Ρόμπερτ Σμιθ.
Η μπάντα από το Κρόλι του Δυτικού Σάσεξ είχε ήδη κάποια εξαιρετικά επιδραστικά άλμπουμ στον χώρο του γκοθ-ελεκτροπόπ κ.λπ. ήχου και μια σχετική εμπορική επιτυχία.
Το Disintegration όμως θα ήταν άλλη φάση.
Σε αντίθεση με το κάπως χαρούμενο ποπ στιλάκι των δύο προηγούμενων δίσκων, ο Σμιθ ήθελε μια επιστροφή στο κλίμα του Pornography και όχι τόσο πολύ «τελμιτελμιτελμι» και ερωτοτράγουδα.
Ε, το κατάφερε.
Το Lullaby ήταν το πρώτο σινγκλ, το οποίο είχε συνοδευτεί και από ένα cure αισθητικής βίντεο κλιπ που παιζόταν σχεδόν κάθε μισάωρο από το Mtv τότε.
Επίσης, τον δίσκο αποτελούσαν εξαιρετικά κομμάτια όπως το Fascination Street και το ομώνυμο, αλλά και μια από τις κορυφαίες (ας πούμε) μπαλάντες που έχει γράψει ο Σμιθ, το Homesick.
Το κομμάτι που παρέσυρε τον δίσκο στην τρισμεγεθή εμπορική του επιτυχία, ήταν το Love Song. Για άλλη μια φορά οι Cure δίνανε τον μελαγχολικό τόνο στον έρωτα, επαναλαμβάνοντας όλα κι όλα δύο δίστιχα.
Ο ήχος τους και η έκφραση του Σμιθ στα φωνητικά και στην πραγματική ζωή, ήταν ισχυρότατα. Ο δίσκος, εκτός από ο πιο μοσχοπουλημένος της μπάντας, αποτέλεσε το βήμα για να γίνουν ποπ σταρς, αλλά και να ξεκινήσουν μια πολύ πετυχημένη περιοδεία, την The Prayer Tour, η οποία τους έφερε και στη Νέα Φιλαδέλφεια στις 30 Μαΐου, ακριβώς μια μέρα πριν παίξουν στο ΟΑΚΑ οι Pink Floyd…
